ନିର୍ବାଣ

ସାନ୍ନିଧ୍ୟ !

ତୁମେ ହଜିଗଲେ,

ଅଭିଶପ୍ତ ହୁଏ ମୋ' ଜୀବନ ।

ଏତେ ବଡ ବିଶାଳ ବିଶ୍ୱରେ,

ହୋଇଯାଏ ନିତ୍ୟ ନିର୍ବାସିତ ।

ମାତୃତ୍ବ,ପିତୃତ୍ବ ଆଉ ଭାତୃତ୍ବ,ବନ୍ଧୁତ୍ୱ,

ସବୁ ଲୁଚିଯା'ନ୍ତି ନିଷ୍ଠୁରତା ଗର୍ଭେ ।

ଭାଗ୍ୟ ଥାଇ ବି, ହୁଏ ଭାଗ୍ୟହରା ।

ଈଶ୍ୱର ବି ହୋଇଯା'ନ୍ତି ଆର୍ଦ୍ର ଅଭିମାନୀ ।

ମନ୍ଦିରର ଦ୍ୱାର ହୁଏ କଙ୍କର କିନ୍ନର ।

ସମ୍ପତ୍ତି !

ଦୁର୍ବାରତା ଆଉ ଉଦ୍ଧାମତା,

ତୋ'ଦେହର ଦୁଇଟି ପାଖୁଡା ।

ଗର୍ବ ତୋ'ର ପ୍ରିୟ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ।

ଦୁଃଖ ଲାଗେ ଭାବିଲେ ତୋ'କଥା ।

ବୈଶାଖୀର ପତ୍ରଝଡା ପରି,

କେଉଁ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ଝଡିଯାଏ,

ତୋ'ର ମୁଖଶ୍ରୀ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ।

ସେଇ ଗର୍ବ,ସେଇ ଦମ୍ଭ,ସେଇ ଉଦ୍ଧାମତା,

ଲୁପ୍ତ ହୁଏ,ବେସାହାରା କରିଦେଇ

ସାଥିକୁ ତୋହର,ଚାଲିଯାଉ ,

ଚଂଚଳା ତୁ,ନୋହୁ ଚିରନ୍ତନ ।

ସମ୍ମାନ !

ସମ୍ମାନ ଲୋ !

ଏତେ ଲାଜବତୀ,

ଏତେ ନିଭୃତ ନର୍ତ୍ତକୀ ! !

ବାକଦେବୀଙ୍କ ବୀଣା ଠାରୁ

ଆହୁରି ଝଙ୍କୃତ ।

ସହଜରେ ଦେଉ ନାଇଁ ଧରା ।

ଦୂରେ ବି ନ ଥାଉ ।

ଚାହୁଁ ଖାଲି ସମର୍ପଣ

ବଳିଷ୍ଠ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଆଉ

ନିଷ୍ଠାପର ମଣିଷ ପଣିଆ ।

ସହଜରେ ଧରା ଦେଉ ନାହିଁ ।

ଥରେ ଧରା ଦେଲେ

ସାଥୀ ତୋ'ର ସଜୀବନେ

ସ୍ୱର୍ଗ ଲାଭ କରେ ।

ତ୍ୟାଗ ଓ ସଂଘର୍ଷ,

ଦାୟିତ୍ୱ ଓ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ,

ସବୁ ବାନ୍ଧି ପକେଇ ଦିଅନ୍ତି

ତୋତେ ଚକ୍ରବ୍ୟୁହେ

ଅଭିମନ୍ୟୁ ପରି ।

ମୃତ୍ୟୁ ପରର ସ୍ୱର୍ଗ ଠାରୁ

ତୁ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର

ତୁ ଆହୁରି ସ୍ୱପ୍ନିଳ,

ତୁ ଆହୁରି ବର୍ଣ୍ଣାଢ୍ୟ,

ତୁ ଆହୁରି ରତ୍ନାଭ ।

ମଣିଷ ଜନ୍ମର ସାର୍ଥକ ଚରିତ୍ର ଟିଏ ।

ଚିର ହରିତ,

ଲାକ୍ଷା ଲାବଣ୍ୟ,

ସୁପ୍ତ ସ୍ବର୍ଣ୍ଣାଭ,

ମୃଣ୍ମୟୀ, ମଧୁମୟ,

ହସ୍ୟମୟୀ,ଲାସ୍ୟମୟୀ

ହଜାର ହୀରକ ।

ନିର୍ବାଣ !

ଜୀବନର ଅବକ୍ଷିପ୍ତ

ଅନ୍ତିମ ସୋପାନ ।

ତୋତେ ପାଇବାକୁ

ହୋଇପାରେ କଷ୍ଟ ସାଧ୍ୟ,

କିନ୍ତୁ,ନୁହେଁ ଅସମ୍ଭବ ।

ସତ୍ୟ,ଧର୍ମ,ନ୍ୟାୟ,ତ୍ୟାଗ

ଉଦାର ପଣିଆ,

ସଂଘମିତ୍ରା ପରି ସର୍ବଂସଂହା

ସବୁ ଗୁଣେ ଗରୀୟାନ ହେଲେ

ହୁଏତ ତୁ ଦେଖା ଦେଇଥାଉ ।

ତ୍ରିଲୋକର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ନ୍ୟାୟ,

ବଳିଷ୍ଠ ଆଶ୍ରୟ,ତୋ'କୋଳରେ

ତ୍ରିଲୋକରେ ସମ୍ମାନରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ।

ଧନ୍ୟ ସିଏ,ତୋତେ ପାଏ ଯିଏ ।