ନିଜକୁ ପଚାରେ

ବାସ୍ତବ ତୁମେ ଦୁଃଖ ଦେବ ଯଦି

ମୁଁ ସ୍ଵପ୍ନରେ ବଞ୍ଚିବି

ସ୍ଵପ୍ନରେ ଆସି ଯଦି କନ୍ଦେଇବ

ଜୀବନ ହାରିବି

ହେଲେ ଜୀବନ ତ ମାଟିରେ ମିଶିବ

ତେଣୁ ସୁଖଦୁଃଖ ସାଉଁଟି

ଆଉ କିଛି କାଳ ଜୀଇଁଯିବି ।

ସତ୍ୟ ତୁମେ ଦୁଃଖ ଦେଉଛ ଜାଣି ବି

ମୁଁ ମିଛ କହି ପାରୁନି

ମିଛ ତଥାପି ତୁମେ ପିଛା ଛାଡୁନ

ଅନ୍ତର ଜ୍ଵାଳା ଲିଭୁନି 

ଜଳିବା ଯଦି ଜୀବନର ନିର୍ଯ୍ୟାସ

ମିଛରେ ହେଉ ପଛେ ହସିବି

ଶେଷ କଥା ଭାବିବିନି ।

ଲୁହ ତୁମେ ନୟନକୁ ଯଦି ଭିଜେଇବ

ସୁଖରେ ହେଉ କି ଦୁଃଖରେ

ସୁଖ ତ ପରଦେଶୀ ଦୁଃଖ ଆପଣାର

ଏ ଦେହ ମନ୍ଦିରେ

ଦୁରେଇ ଆପଣାକୁ ରଙ୍ଗହୀନ ହେବି

ନା ଶାନ୍ତିରେ ନିଶ୍ଵାସ ମାରିବି

ସାରା ଜୀବନ ରହିଛି ରହିବି ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ।