ନିଜକୁ ମାଗୁଛି ନିଜେ ଅନୁମତି

ମଣିଷ ତ ଆମେ ତାକୁ ହିଁ କହିବା

    କରେ ଯିଏ କାର୍ଯ୍ୟ ଵୁଝି,

ବିବେକ ଖଟାଇ ଠିକ କର୍ମ ପାଇଁ

    ମନକୁ କରାଏ ରାଜି ।

ପ୍ରତ୍ୟେକ ଦିଗକୁ କଷଟି ପଥରେ

    ପରଖିବାକୁ ତ ହୁଏ,

କାର୍ଯ୍ୟ ଆରମ୍ଭରୁ ପାପ ପୂଣ୍ୟ କଥା

   ବିଚାର ବୁଝାଇ ଦିଏ ।

ଜୀବନେ ଲଭି ମୁଁ ବହୁ ଅଭିଜ୍ଞତା

   କାର୍ଯ୍ୟ କରେ ଭାବି ଚିନ୍ତି,

ପ୍ରତି କାର୍ଯ୍ୟ ପାଇଁ ନିଜକୁ ମାଗୁଛି

   ନିଜେ ପରା ଅନୁମତି ।

ମଣିଷ ଜୀବନେ ବାଟ ଚାଲୁ ଚାଲୁ

   ଅଜାଣତେ ଭୁଲ ହୁଏ,

ଜାଣି ଜାଣି ଯିଏ ଭୁଲ କରିବସେ

   ସିଏ କ୍ଷମଣୀୟ ନୁହେଁ ।

ସତ୍ୟ ପଥେ ଯିବା ଅତି କଷ୍ଟକର

    ଜାଣି ମୁଁ ନେଇଛି ବାଛି,

ନିଜକୁ ମାଗୁଛି ନିଜେ ଅନୁମତି

    ପ୍ରତି କର୍ମେ ନିତିପ୍ରତି ।

ମଣିଷପଣିଆ ଜାଗ୍ରତ ରହିବ

   ଉଚିତ କରମ କଲେ,

ଉଦଭ୍ରାନ୍ତ ହୋଇ ଆଗେଇ ଚାଲିଲେ

   ହେବ ଭୁଲ କାଳେ କାଳେ ।

ଏମିତି ଜୀବନେ ସ୍ୱୟଂକ୍ରିୟ ଭାବେ

   ହୁଏ ବେଳେ ବେଳେ ତ୍ରୁଟି,

ପରିଣାମ ତାର ଭୋଗିବାକୁ ପଡେ

   ଇଏ ତ କର୍ମର ରୀତି ।

ପ୍ରେମ ହୋଇଯାଏ ଜାଣିହୁଏ ନାହିଁ

   ଭାବିବା ପୂର୍ବରୁ କିଛି,

କିଏ ଠକିଯାଏ କାହାର ରହେ ତ 

   ଚିରଦିନ ପାଇଁ ବଞ୍ଚି ।

ନିଶା ସେବନରେ ମଣିଷ ହରାଏ

   ବିଚାର କରିବା ଶକ୍ତି,

ବହୁ ଅଘଟଣ ଘଟେ ଦୁନିଆରେ

    ଏ ଆଖି ଦେଖୁଛି ନିତି ।

ଆଧୁନିକତାର ପରଶେ ମଣିଷ

   ଯାଉଛି ଅତୀତ ଭୁଲି,

ପୂର୍ବ ପୁରୁଷଙ୍କ ସଂସ୍କୃତି ଉଡ଼ିଛି

   କନା ପଡ଼ିଅଛି ଖାଲି ।

ନିଜପାଇଁ ଭଲ ସଂସାର ପାଇଁ ବି

   ଉଚିତ କର୍ମର ଫଳ,

ନିଜକୁ ପଚାରି ସବୁ କାମ କଲେ

   କେବେ ହେବନାହିଁ ଭୁଲ ।