ନଈ

ନିମ୍ନଗାମୀ ତୁହି ଚିରସ୍ରୋତା ନଈ

ଚାଲିଥାଉ ନିଜ ଲକ୍ଷେ,

ଅତି ଆଦରରେ ବାଧା ବିଘ୍ନ ଯେତେ

କୋଳେଇ ନେଉ ତୁ ସୁଖେ ।

ପାହାଡ଼ ବକ୍ଷରେ ବନ୍ଧୁର ପଥରେ

ପଡୁନା ତୁ କେବେ ଥକି,

ଚାଲୁ ନିରନ୍ତର ନହୋଇ ନିଥର

ହିସାବ ନକରି ବାକି ।

ମଧୁରତା ବାଣ୍ଟି ଚାଲିଥାଉ ପଥ

ତିଳେ ହେଲେ କୁଣ୍ଠା ନାହିଁ,

ସମଗ୍ର ଜଗତ ହୋଇଥାଏ ପ୍ରୀତ

ତୋର ମଧୁ ବାରି ପିଇ ।

ସମୁଦ୍ରର ବକ୍ଷ ଏକମାତ୍ର ଲକ୍ଷ

ଦ୍ବିତୀୟେ ତୋ ନାହିଁ ମନ,

ତା ଦେହରେ ହଜି ଆନନ୍ଦରେ ଭିଜି

ମନୋବାଞ୍ଛା କରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।