ନଈ ବନାମ ଜୀବନ

ଅଦେଖା ଅନ୍ଧାର 

ପର୍ବତ କନ୍ଦରୁ

ଛଟପଟ ହୋଇ ବାହାରିଗଲି

ଆଲୁଅ ଦେଖିବା ଆଶାରେ ।

ଜଣା ତ ନଥିଲା 

ରାସ୍ତାଟା ଏତେ ଆବଡା ଖାବଡା 

ଭରା ପୁଣି କଣ୍ଟା ଝଣ୍ଟା 

ଆଗକୁ ଆଗକୁ ଚାଲିଲି ମାଡି 

କୁଳୁ କୁଳୁ ସ୍ବରରେ ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ ।

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଆଶା,

ଛୁଇଁଲି ସମତଳ 

ଲାଗିଲା ସତେକି ନିଷ୍କଣ୍ଟକ ପଥଟିଏ 

ବିଭୋର ମୁଁ ଆନନ୍ଦରେ 

ଭ୍ରମିଗଲି କେତେ ଗାଁ ଓ ସହର 

ସ୍ପୀତ ହେଲା ଶରୀର ମୋ 

ଧିରେ ଧିରେ ଠୁଳ ହେଲା 

ଆବର୍ଜନା ଯେତେ ସବୁ, ଦୁନିଆର 

ପାରିଲି ଯେତିକି 

ଠେଲିନେଲି ସୁଅରେ, ସମୟ ସାଥିରେ ।

ସ୍ବପ୍ନ ମୋର,

ଛୁଇଁବାକୁ ସ୍ବପ୍ନମୟ ଚକ୍ରବାଳ 

ଚାଲୁ ଚାଲୁ କେତେବେଳେ 

ଟାଣିନେଲା କୋଳକୁ ତା 

ଅନ୍ତହୀନ ବୃଶଳ ଅମର ,

ଶାନ୍ତିର ନିଳୟ ଏ 

ଆତ୍ମାର ମିଳନ ଏଠି ବିଶାଳତା ସହ

ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ ଏ ଯେ 

ହେଉ ନଈ, 

ଅବା ସେ ଜୀବନ ।