ନିହାତି ଅପାରଗ ଟିଏ ମୁଁ

🛑ନିହାତି ଅପାରଗ ଟିଏ ମୁଁ 🛑

ସତରେ!

ନିହାତି ଅପାରଗଟିଏ ମୁଁ !

ମୋ ଦେହର ଦିଗବଳୟ ଆଖେ ପାଖେ

ପଇଁତରା ମାରୁଥିବା ଛୋଟ ଛୋଟ ଖୁସି ଗୁଡିକୁ

ଆପଣାର କରି ଧରି ରଖିବାରେ

କେତେ ଅସମର୍ଥ ସତେ !

ତତଲା ନିଶ୍ୱାସରେ

ଡହକୁଥିବା ପାପୁଲିରୁ ମୋର

ଖୁସିର ବରଫ କଣିକା ସବୁ

କହୁଣୀ ଛୁଇଁ ତରଳିକି ବୋହିଯାଏ ;

ଟପ ଟପ ଝରି ଝରି, ହଜି ମିଳେଇଯାଏ

ମୋର ପାଦ ପାଖର କୁଢ଼ କୁଢ଼ ମାଟି ଭିତରେ।

ଚୁପ ଚାପ ଠିଆ ହୋଇ ମୁଁ

ଜୁଳୁ ଜୁଳୁ ଅନେଇକି ରହିଯାଏ ସିନା;

ହେଲେ !

ପାପୁଲି ଖାଲୁଆ କରି,

ସେହି ବୋହି ଯାଉଥିବା ଖୁସି ଗୁଡିକୁ

କିଂଚିତ୍ କ୍ଷଣ ଅଟକାଇ

କାଲୁଆ ପବନରେ

ପୁଣି ଜମାଟ ବନ୍ଧେଇବାର

କୌଶଳ ଟିକକ ଶିଖିପାରେନି ଜମା ।

କେମିତି କେଜାଣି ?

ପିତା ମାତାଙ୍କ ସଂସ୍କାରରୁ

ସାଉଁଟି ମୁଠେଇଥିବା ମଣିଷପଣିଆ ଟିକକ,

ହୋଇଯାନ୍ତି ମୋର ସବୁଠାରୁ ଆପଣାର;

ବାକି ସବୁ ସମ୍ପର୍କକୁ ପଛରେ ପକେଇ !

ମୋ ନିଜର ଅନ୍ୟମନସ୍କତାରେ;

ଯେ କୌଣସି ଗୋଷ୍ଠୀବାଦ

କିମ୍ବା ନୀଚ୍ଚ ମନସ୍ତତ୍ଵର

ଘୋର ବିରୋଧୀ ହୋଇ ଉଠେ ମୁଁ।

ଛୋଟ ଛୋଟ ଖୁସି ମାନଙ୍କୁ

ଆପଣେଇବାର ଦ୍ୱାହିରେ.

ପର କରିପାରେନି ଜମା

ମୋ ଛାତି ଭିତରର ସ୍ୱରକୁ ।

ଅଥଚ!

ଅଭିଯୋଗର କାଠଗଡାରେ ଠିଆ ହୋଇ

ମୁଁ ମୋ ନିଜକୁ ଜେରା କରୁଥିବା ବେଳେ,

ମୋ ହାତ ତିଆରି ସୁଢଳ

କଞ୍ଚା ମାଟିର ପାତ୍ର ସବୁ

ଆଉ କାହାର ହାତରେ ରଙ୍ଗେଇ ହୋଇ,

ମୁଲେଇ ହେଉଥାଏ ଖୁବ ଚଢା ଦରରେ ।

ଆଉ ମୁଁ !

ଅନେଇ ରହିଥାଏ ଉଲ୍ଲୁକ ପରି I

ପ୍ରକାଣ୍ଡ ନିରବ ଝଡଟିଏ

ମୋ ଛାତି ଭିତରର ପଞ୍ଜରା ସବୁ

ଦୋହଲେଇ ଦୋହଲେଇ ଚିତ୍କାର କରୁଥାଏ ;

"ତୁ ଅପାରଗ ଟିଏ,

ହଁ ...ହଁ ....

ତୁଉଉ..... ନିହାଆଆତି ଅପାରଗଟିଏ" I