ଵନ୍ଧୁତା

ତଟିନୀରେ ଯେହ୍ନେ

କାରଖାନା ଜଳ

ମିଶି ତୀବ୍ର ପ୍ରଦୂଷଣ,

ବନ୍ଧୁତା ସେପରି

ସ୍ୱାର୍ଥ ପ୍ରଦୂଷଣେ

ବିଡ଼ମ୍ବିତ ଶିରାବଣ ।

କାହିଁ ଆଉ ସେଇ

ସୁଦାମାର କୋହ

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପୀରତି ଭାବ?

ସ୍ୱାର୍ଥ ସରିଗଲେ

ବେଦୀ ମୁହଁ ପୋଡା

କଳୁଷିତ କଳରବ ।

ଭାବରେ ବିଭୋର

କଳିଯୁଗ ନର

ଲୋଡେ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି ପାଇଁ,

ସରିଗଲେ ସବୁ

ଉପେକ୍ଷା ମାଡରେ

କାନ ମୁଣ୍ଡା ଝାଇଁ ଝାଇଁ ।

କେବେ ବନ୍ଧୁ ଏଠି

ଦ୍ରୋହ ପଶାକାଠି

କଳେବଳେ କଉଶଳେ,

ପ୍ରତୀୟମାନ ସେ

ପ୍ରୀତିଫୁଲ ଛବି

କିନ୍ତୁ ଶଠ ଛାତି ତଳେ ।

ଆହା ଆହା କହି

ଆହାର ଛଡାଏ

ଯେଉଁ ବନ୍ଧୁ ଦୈତ୍ୟ ସାଜି,

ସିଏ କଣ କେବେ

ସମ୍ପର୍କ ବର୍ଷାରେ

ସରାଗରେ ପାରେ ଭିଜି?

ବନ୍ଧୁତା ନୁହଁଇ

ଏ ଘର ମାଉସୀ

ସେ ଘର ପିଉସୀ ରଙ୍ଗ,

ବନ୍ଧୁତା ବିପଦେ

ବସନ୍ତ ମଳୟ

ସୁରଭିତ ସତସଙ୍ଗ ।

ଲୁହ ବିନିମୟେ

ଲୁହ ତୁମ ଯଦି

ବହୁଥାଏ ଅଯାଚିତ,

ବନ୍ଧୁତା ବନ୍ଧନେ

ଆଲୋକିତ ହେବ

ଅନୁରାଗେ ଅବିରତ ।