ନାରୀ

ନାରୀ !

ସଜଳ ସକାଳ ର କାକର ଟୋପାଟିଏ,

ଅସୀମ ଆକାଶକୁ ଯିଏ ବାନ୍ଧି ରଖିପାରେ

ନିଜ ସୀମିତ ପରିଧି ରେ।

ନାରୀ !

ସଜଫୁଟା ଫୁଲର ପାଖୁଡ଼ା ଟିଏ,

ପାଖୁଡ଼ାଏ ସୁରଭି ରେ ମହକାଇ ପାରେଯିଏ

ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵର ପ୍ରୃଥିବୀ କୁ।

ନାରୀ !

ଶ୍ୟାମଳା ଶସ୍ୟ କ୍ଷେତ୍ରଟିଏ,

ନିଜକୁ ଚିପୁଡ଼ି ଚିପୁଡ଼ି ଯିଏ ଆହାର ଦିଏ

ଅନ୍ୟ ର ମୁହଁ ରେ ।

ନାରୀ !

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଆକାଶ ରେ ଜହ୍ନ ଟିଏ,

ଆଲୁଅ ଦିଏ ,ଆହ୍ଲାଦ ଦିଏ

କିଛି ବି ନ ଚାହିଁ 

ସଭିଙ୍କ ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖ ର ମୂକ ସାକ୍ଷୀ ହୁଏ ।

ନାରୀ !

ଅଗ୍ନି ଉଦ୍ଗାରୁଥିବା ଜ୍ୱାଳାମୁଖୀ ଟିଏ

ନାରୀତ୍ୱ ର ଅବମାନନା ରେ

ଫୁଟନ୍ତା ଲାଭା ହୋଇ 

ଜାଳି ଦେଇପାରେ

ସାରାଟା ସଂସାର କୁ ।

ନାରୀ !

ଝଙ୍କା ବରଗଛର ପତ୍ର ଟିଏ,

ଶାଖା ମେଲି ଗଜୁରି ଉଠେ,

ଗଛକୁ ରୂପ ଦିଏ , ପଥିକ କୁ ଛାଇ ଦିଏ

କ୍ରମେ ଶୁଖିଯାଏ ,ଝରିଯାଏ

ଉଡ଼ିଯାଏ କୋଉ ଦୂର ଦୂରଦୂରାନ୍ତକୁ ମଶାଣି ଭୂମି କୁ!