ତ୍ରିଶଙ୍କୁ ମଣିଷ

ନିଶୂନ୍ ଦ୍ୱିପ୍ରହର ରେ

ଫାଙ୍କା ଆକାଶକୁ ଚାହିଁଦେଲେ

ଉଙ୍କିମାରେ ଶୂନ୍ୟତା।

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ବିଦାରି ହୋଇ ଯାଏ

ଅବଶିଷ୍ଟ ଆୟୁଷର ଖଣ୍ଡିତାଂଶ।

ପଛରେ ବହଳସ୍ମୃତିର ଆସ୍ତରଣ

ଆଗକୁ  ବଉଳଭର୍ତ୍ତି ଆମ୍ବଗଛ ପରି

ସ୍ୱପ୍ନମୟ ଜୀବନ,

ଅତୀତ ଓ ଭବିଷ୍ୟତ ମଝିରେ

ତ୍ରିଶଙ୍କୁ ବର୍ତ୍ତମାନ !

ନା ଛୁଇଁ ପାରୁଛି ଆକାଶକୁ 

ନା ବଞ୍ଚି ପାରୁଛି ମାଟିରେ,

ଜୀବନ ତା'ର ଦୋଳାୟମାନ 

ଏକ ସନ୍ଦିଗ୍ଧ ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ !

ସତରେ କ'ଣ 

ସ୍ମୃତିର ଫଗୁଣ ଆସି ରଙ୍ଗ ବୋଳିବ

ସ୍ୱପ୍ନର ବଉଳ ଦେହରେ ?

ମାଟିର ମହକରେ ଉବୁଟୁବୁ ମଣିଷ 

ସତରେ କ'ଣ

ପବନ ପହଁରିବ ଆକାଶର ନୀଳିମାରେ ??