ସ୍ରୃଷ୍ଟି ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ ଛଳ ଛଳ କବିତା ଟିଏ

ଜୀବନ ଟା ଏକ ଅଧାଲେଖା କବିତା !

ଶୈଶବ ରୁ ଏ ଯାବତ୍ ମସ୍ତିଷ୍କ କୁ

ଆବୋରି ବସିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ମାନେ

ବାରମ୍ବାର ଆସନ୍ତି, 

ଆଷାଢ଼ ଆକାଶ ରେ

ମେଘ ଓ ଜହ୍ନ ର ଏଇ ଅଛି , ଏଇନାହିଁ 

ଖେଳ ପରି ।

ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ଗଣି

ନୀରବ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରିବା ପରେ

ଭୁଲି ହୋଇଯାଇଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ଭିତରୁ

କାଁ ଭାଁ ଗୋଟେ ଅଧେ ସାକାର ହେଲେ

ଯାଏ ଆସେ କେତେ ?

ପ୍ରାଣର ପ୍ରତିଟି ତନ୍ତ୍ରୀରେ ସାଇତା ଅଗଣିତ ସ୍ୱପ୍ନର

ହିସାବ ଅବା ରଖୁଛି କିଏ ?

ରାତି ପାହିଯାଏ , 

ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ଅଧାରେ ହିଁ ରହିଯାଏ ।

ଏମିତି ତ ଲେଖା ହୁଏ କବିତା !

ଜୀବନ ର ଫର୍ଦ ଫର୍ଦ କାଗଜ 

ଚିରା ହୋଇ ସାରିବା ପରେ ବି

ଲେଖି ହୁଏ ନାହିଁ ଛଳ ଛଳ କବିତା ଟିଏ ।

ବାକି ରହିଯାଏ କିଛି ନା କିଛି, ହୁଏତ

ଏକ ଚାପା ଦୀର୍ଘ ଶ୍ୱାସ ର ସ୍ୱର

ଅବା ହସର ତରଳ ଲହରୀ ଟିଏ.......।