ନାରୀ

ନାରୀ କେବେ ମାଆ କେବେ ଭଗ୍ନୀ ଜାୟା 

     ମମତାର ପୂଜା ଫୁଲ 

ଏଇ ଦୁନିଆରେ କେତେ ରୂପ ତା'ର 

    କିଏ ହେବ ତା'ର ତୁଲ ।

କେବେ ସତୀ ସୀତା କେବେ ସେ ଦ୍ରୌପଦୀ 

    କେବେ ରାଣୀ ଲକ୍ଷ୍ମୀବାଇ 

କେବେ ସେ ଦେବକୀ କେବେ ସେ ଯଶୋଦା 

    ଆଉ କେବେ ମୀରାବାଇ ।

ମମତାରେ ଭରା କରୁଣାମୟୀ ସେ 

   ପ୍ରେମ ମନ୍ଦାକିନୀ ଧାରା 

ଭୟଙ୍କର ରୂପ ଧରିଲେ ସେ ଥରେ 

   ପାଲଟଇ ଉଗ୍ରତାରା  ।

ରୂପରେ ଗୁଣରେ ନାହିଁ ତା' ତୁଳନା 

  ଅଟେ ସିଏ ସର୍ବୋତ୍ତମା 

ଗଙ୍ଗା ଠୁ ପବିତ୍ର ଅମୃତର ଧାରା 

   ଏ ସୃଷ୍ଟିରେ ଅନୁପମା  ।

ନାରୀ ଯେଉଁଠାରେ ପୂଜା ପାଉଥାଏ 

  ତୋଷନ୍ତି ସର୍ବ ଦେବତା 

ନାରୀକୁ ଯେ ଜନ ଦିଅଇ ସମ୍ମାନ 

  ସହାୟ ତା'କୁ ବିଧାତା  ।

ଧରିତ୍ରୀ ପରିକା ବଡ଼ ସହିଷ୍ଣୁ ସେ 

    ସବୁକିଛି ଯାଏ ସହି 

ଯେତେ ଦୁଃଖ ଯେତେ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆସିଲେ 

   ପାରେନା କାହାକୁ କହି ।

ଚଉରା ମୂଳର ସଳିତାଟେ ପରି 

    ନିତି ଜଳୁଥାଏ ସିଏ 

ଅନ୍ଧାରକୁ ଢାଙ୍କି ଆଲୋକ ଯୋଗାଏ 

   ତା' ପରିକା ହେବ କିଏ ।