ନାରୀ ସବୁଠୁ ମହାନ୍

ଆମ ପୂରାତନ ସଂସ୍କୃତି ନାରୀକୁ

ଦେଇଛି ମହତ ସ୍ଥାନ,

ଯଜନ ଯାଜନ ପଠନ ଶାସନ

ସବୁଠି ତାର ସମ୍ମାନ।

ଅଧୁନାତନ ଏ ସମାଜେ ଘଟିଛି

ନୈତିକ ଅବକ୍ଷୟ ,

ଜୀବନର ପ୍ରତି କ୍ଷଣେ ନିର୍ଯ୍ଯାତନା

ପାଶବିକତା ର ଭୟ।

ଆଧୁନିକତାର ପ୍ରଲେପକୁ ଲେପି

ବିଭସ୍ଚ ମାନସିକତା,

ଉପେକ୍ଷିତ ନାରୀ ମାନ୍ୟତା

ଅନିୟନ୍ତ୍ରିତ ଆତ୍ମ ସଂଯମତା।

ନାରୀ ଜାତି ସଦା ସୃଷ୍ଟିର ଓଁକାର

ଜୀବନର ମୂଳଧାର,

ସୁଉଚ୍ଚ ଶକ୍ତ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଲୋଡେ

ଉନ୍ନତ ଭିତ୍ତି ପ୍ରସ୍ତର।

ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ ସମାଜେ ନାରୀକୁ

ସମୟର ଏ ଆହ୍ବାନ,

ଉତ୍ଥାପିତ କର ଆତ୍ମ ମର୍ଯ୍ୟାଦା

ପଦଦଳିତ ତୋ ସ୍ୱାଭିମାନ।

ପବିତ୍ର ଉର୍ଜାରେ ଜାଳିଦେ ଜାଳିଦେ

କ୍ରାନ୍ତିର ଦାବାନଳ,

ସଂସ୍କାର ପ୍ରହାରେ ଆକଟ ସନ୍ତାନେ

କୁପଥଗାମୀ ଓ ଉଛୃଙ୍ଖଳ।

ନୁହେଁ ତୁ କାମନା ବାସନାର ଭୋଗ୍ୟା

ସଦା ସ୍ନେହ ସମ୍ମାନର ଯୋଗ୍ୟା,

ବିଶେଷତା ହେଜି ନିଜକୁ କରିଦେ

ପୂଜା ପାର୍ବଣ ର ଯୋଗ୍ୟା।

ଲମ୍ପଟ କାମୁକ ମଦ୍ୟପ ଲାଗି

ରୁଦ୍ଧ କର ତୁମ ଦ୍ବାର,

ଝଂକୃତ ହେଉ ତନ୍ତ୍ରୀରେ ତୁମ

ଆତ୍ମ ସମ୍ମାନ ର ସ୍ୱର।

ଚେତନା ବହ୍ନିରେ ଚମକାଇ

ଅବଚେତନ ସୁଶୁପ୍ତ ମନ,

ମମତାର ବାରିଧାରେ ଧୋଇଦିଅ

ସବୁ ସନ୍ତାପିତ ପ୍ରାଣ।

ଲଜ୍ଜା କ୍ଷମା ଦୟା ପରୋପକାର ର

ଦିବ୍ୟ ଆଭୁଷଣ ହୋଇ,

ଚରୈବତି ମୁକ୍ତି ମଶାଲରେ ଉଠୁ

ସୁପ୍ତ ମାନବିକତାଟା ଚେଇଁ।

ତୁ ନୁହେଁ ପରାଙ୍ଗପୁଷ୍ଟ ତୁ ବଳିଷ୍ଠ

ବିଶିଷ୍ଟ ଓ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ,

ପଦ୍ମ ପତ୍ରରେ ଜଳବିନ୍ଦୁ ସମ

ନିର୍ଲିପ୍ତ ନିର୍ବିକଳ୍ପ ।

ନିଜକୁ ନିଜଠୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠତମ ଗଢି

ସମର୍ପି ଯାଆ ଅବଦାନ,

ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଦେଇ ଶତମୁଖ ଗାଉ

ନାରୀ ଅଟଇ ମହାନ।