ନାରୀ ନାରାୟଣୀ

ମମତାରେ ବନ୍ଧା ତା ହୃଦୟ ସଦା

ନାରୀ ସେତ ନାରାୟଣୀ,

ଧରି ସେ ଆଞ୍ଜୁଳି ଯାଏ ପିତା ଘରୁ

ସାଜିଥାଏ ପତି ଗୃହେ କଲ୍ୟାଣୀ ।

ଦୁହିତା ବୋଲି ଯେ ଦୁଇକୂଳହିତା

କାଳେ କାଳେ ହୋଇ ସେ ଅପରାଜିତା,

ହେଲେ କପାଳେ ଦୁଃଖ ଲେଖେ

ଯେବେ ଭାଗ୍ୟ ବିଧାତା ।

ସୃଷ୍ଟି ସଂରଚନା ଲାଗଇ ସୁନ୍ଦର

ସେ ଯେବେ ହୁଅଇ ଉଭା,

ଗୃହ ପୂରିଉଠେ ତା ହସରେ ସଦା

 ଜୁଇ ଯାଇ ମଲ୍ଲୀ ହସନ୍ତି ତା ଗଭା ।

ଦୁର୍ଗାରୂପୀ ସେ ମୋହିନୀ

ଜଗତ ଜନନୀ ମା ଭଗିନୀ,

ଦୁଃଖ ଭାଗିନୀ ସେ ଅଭୟଦାୟିନୀ 

ମଙ୍ଗଳମୟୀ ସେ ସୁଖ ପ୍ରଦାୟିନୀ ।

ଯେବେ ସେ ପାଏ ସଂସାରୁ ଅପବାଦ ନାଗରା 

ହୋଇଯାଏ ସଂହାରକାରିଣୀ,

ଆଜି ତା ଦିବସ ପାଳୁଛି ଜଗତ

ହେଲେ ତାକୁ ଟିକେ ସମ୍ମାନ ମିଳେନି ।

ତା' ମୁଖରେ ହସେ ଶତଦଳ ପଦ୍ମ

ସେ ସଦା କଲ୍ୟାଣକାରିଣୀ,

ମାତୃକଷ୍ଟ ସହି ସନ୍ତାନ ପ୍ରସବୀ

ହୋଇଥାଏ ସେ କୁଳ ବିମଣ୍ଡିନୀ ।

ଯେବେ ସଞ୍ଜବତୀ ଜାଳେ ବୃନ୍ଦାବତୀ

ଆଖି ଲୁହ ଧାରେ ବସି,

ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭରା ସଂସାରକୁଟିକେ

ବାହିନେବ ବୋଲି ହସି ।

ଅଦିନ ଝଡ଼ଟେ ଯଦି କେବେ

ତା ଜୀବନାକାଶେ ଉଏଁ,

ନାରୀରୂପ ତାର ମମତା ମୟୀରୁ

ମହିଷା ମର୍ଦ୍ଦିନୀ ହୁଏ ।

କେତେ ରୂପେ ଉଭା ହୋଇ ସେ କନ୍ୟା 

ଭଗିନୀ, ଜାୟା, ଜନନୀ,

ଯଦି କେବେ ପୁଣି ହୁଏ ଅଭାଗିନୀ,

ସୃଷ୍ଟି କ୍ଷୀଣ ହୁଏ ସାଜେ ସେ ଭୁବନ ନାଶିନୀ ।

ଏ ସମାଜେ କରେ ଏତିକି ଗୁହାରି

ବୁଝିଯାଅ ଥରେ ତାର ଏ କାହାଣୀ,

ନ ହେଉ ଦୁଃଖିନୀ ସେ ଜଗତଜନନୀ

ଶକ୍ତିରୂପା ଯୁଗେ ଯୁଗେ ନାରୀ ସେତ ନାରାୟଣୀ ।