ମୂଲ୍ୟବାନ

ସୁନା ରୂପା ହୀରା ମୋତି ମାଣିକ୍ୟଠୁଁ

ସମୟ ଯେ ମୂଲ୍ୟବାନ

ନାଚେ ଓ ନଚାଏ ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ହୋଇ

ସିଏ ଏକା ବଳବାନ।

ତା ସଦୁପଯୋଗ କରାଇ ପାରିଲେ

ସୁଖମୟ ଏ ଜୀବନ

ଅପବ୍ୟୟ କଲେ ସମୟକୁ ହୁଏ

ଆମପାଇଁ ମୂଲ୍ୟହୀନ ।

ତା ସାଥିରେ ତାଳ ଦେଇ ଚାଲୁଥିଲେ

ହୁଏ ସେ ଆମରି ମିତ୍ର

ଶତ୍ରୁ ଯେବେ ସିଏ ହୋଇଯିବ ଆମ

ଜୀବନ ହୋଇବ ବ୍ୟର୍ଥ ।

ମଣିଷ ଦେଖଇ ନିତି ନିତି କେତେ

ମୃତ୍ୟୁ ଆଉ ଜନମ

ମୃତ୍ୟୁ ସତ୍ୟ ଜାଣି ତଥାପି ମଣିଷ

ଜିଇଁବାକୁ ବଳାଉଛି ମନ ।

ରଙ୍ଗମଞ୍ଚରେ ଅଭିନୟ ସାରି

ଜୀବନଟା ମରିଯାଏ

ନିର୍ଦେଶକ ସାଜି ସମୟ ମରେନା

ସଦା ଜିଇଁ ରହିଥାଏ ।

ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ ସମୟ ତାହାର

ତା ବାଟରେ ଚାଲୁଥାଏ

ନିକଟ ହୋଇଲେ ମଣିଷର ମୃତ୍ୟୁ

ମୂଲ୍ୟ ତାର ବୁଝିଥାଏ ।

ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଜର କିପରି କରିବା

ସମୟର ବ୍ୟବହାର

ଦଇବ ଦଉଡି ସାଜିଛନ୍ତି ପରା

ଆମେ ତ ମଣିଷ ଛାର ।