ମୁଁ ନାରୀ ଟିଏ କହୁଛି-ମା

ମାତୃତ୍ବ ର ପର ଖଞି...

ମୋ ଡେଣା ସଜାଏଁ....

ତିଆରି କରେ ନିର୍ଭୟ ଆଶ୍ରୟ ସ୍ଥଳୀ ଟିଏ..

ମୋ ସନ୍ତାନ ପାଇଁ...।

ଭୁଲିଯାଏଁ ମୋର ଦଶ ମାସ ର ଗର୍ଭ ବେଦନା...,

ମୋର ବୁକୁ ର ସୁଧା ରେ ତାର କ୍ଷୁଧା ମେଣ୍ଟାଇ...

ମୁଁ ସ୍ରଷ୍ଟା ହୋଇଯାଏଁ..... ।

ଶୁନ୍ୟତାରେ ବି ଉପଲବ୍ଧି କରେ....

ପୁର୍ଣ୍ଣତା ର ଅମ୍ଳାନ ଆନନ୍ଦ... ।

ତଥାପି ବେଳେବେଳେ ମୋରି ସ୍ରୁଷ୍ଟି..

ଭୁଲିଯାଏ ମୋର ତ୍ୟାଗ...

ମୋର ଗର୍ଭ କଷ୍ଟ....।

ଯାହା ପାଇଁ ଦିନେ ମୋ ଶରୀର ଭିତରେ...

ତିଆରି ଥିଲି ଘର ଟିଏ...

ଭାବି ନ ଥିଲି....

ଦିନେ ସେ ମୋଚେ ବେଘର କରିଦେଇ...

ଦେବ ଜରାଶ୍ରମ ରେ ସ୍ଥାନ ଟିଏ... ।

ଜୀବନର ଅପରାହ୍ନ ରେ...

ମୋ ଆଶା ବାଡି ଟି ହଜି ଗଲେ ବି...

ମୁଁ ଅଭିଶାପ ଦେଇ ପାରେ ନାହିଁ...

କାରଣ............

ମୁଁ ମାଆ ଟିଏ.... କେବଳ ମାଆ ଟିଏ.....।

*******

ଆହ୍ଲାଦିନୀ ପାଣିଗ୍ରାହୀ ଦାଶ

*******