ମୁଁ ଗରିବ

ଗରିବଟେ ବୋଲି ସଭିଏଁ କାହିଁକି

ଆଡେଇକି ମୋତେ ଚାହଁ

ମୋ ଆଖିରେ କଣ ଦେଖିବାକୁ ଚାହଁ

ବୋହୁଛି କି ନାହିଁ ଲୁହ ।

ଲୁହ ପରା ମୋର ଚିର ସହଚର

ବୋହୁଥାଏ ନିତି ନିତି

କିଛି ଲୁହ ମୋର ଆଖି ପିଇଯାଏ

କିଛି ଲୁହ ପିଏ ଛାତି I

ତଥାପି ଦିନେ ମୁଁ କାହାରି ଆଗରେ

କରିନାହିଁ ଅଭିଯୋଗ

ନିଜପରି ନିଜେ ଜୀଇଁ ମୁଁ ଶିଖିଛି

ଯିଏ ଯା ଭାବୁଛ ଭାବ I

ଗରିବ ହେବାରେ ଦୋଷନାହିଁ ମୋର

ତଥାପି ଯାଉଛି ସହି

ରକ୍ତପାଣି କରି ଖଟିବା ଶିଖିଛି

ମନେ ଅବଶୋଷ ନାହିଁ I