ମୁଗ୍ଧ ହସଟିଏ

ସେଇ ସ୍ମିତ ହସଟିଏ

ଲାଗିଥାଏ ନିବୁଜ ଓଠରେ

କେତେ ଯେ ରହସ୍ୟରେ ଭରା

ଗୋପନ ଇଛାରେ !

ତୁମେ ଇଛାମୟ ...

ହସଟିଏ ଚୋରାଇ ଆଣିଚ

 ଗୋପପୁରୁ କେଉଁ କାଳୁ

ତୁମ ମୋହନ ରାଗରେ !

ହସ କେବେ ଉଇଁ ଆସେ ସକାଳର

ସୂରୁଜ ଓଠରେ

ଛଳ ହୀନ ହସଟିଏ ଝରିପଡେ କେବେ

ବିମୁଗ୍ଧ ବିଳାସର ଫୁଲ ପାଖୁଡାରେ

ଛପି ଛପି ଚିତ୍ରିତ ପ୍ରଜାପତି ଧରିବାର

କଅଁଳ ମନର ଅଦମ୍ୟ ଇଛାରେ ।

ହସଟିଏ ଲୁଚକାଳି ଖେଳେ

କିତି କିତି ବୋହୂଚୋରୀ

ମୁହଁ ସଞ୍ଜ ନଈପଠାଧାରେ ,

ହସଟିଏ କୁଆଁରୀ ଲାଜର

ଲାଜକୁଳୀ ଲତାଟିଏ

ମୁହଁ ଢାଙ୍କେ ନାଲି ପଣତରେ ।

ହସମୁଣି ଖୋଲିଯାଏ

ଖିଲିପାନ ବଟୁଆର ମିଶ୍ରିତ ଛନ୍ଦରେ

ଅଜା ଆଈ ଗପ ପସରାରେ ।

ମଥୁରା ନରେଶ କଂସ ହସ ଶୁଭେ

ଧନୁଯାତ୍ରା ମହୋତ୍ସବେ

କୁଟିଳ ସେ ଆତ୍ମଗର୍ବ

ଅହଂକାର ଭାଷା ,

ହସ କେବେ ଅଙ୍କ କଷେ

ମାପି ଚୁପି ମିଳନର ଆଶା ।

ସୁଧା ହସ ଝରିପଡେ କେବେ କେଉଁ

ଦେହଳିରେ ଯାଇ ,

ମିଳନର ମଧୁମାସ କଳକଳ

ବୋହିଯାଏ ବେଗବତୀ ନଈ ।

ହସ କେବେ ପଣ୍ୟ ହୁଏ ବିପଣୀରେ

ହସ ପାଇଁ କବି ସମ୍ମିଳନୀ

ଚଳଚ୍ଚିତ୍ର ନାଟକରେ ହସ ର ପସରା

ପ୍ରଦର୍ଶିତ ଦିବସ ରଜନୀ ।

ହସଟିଏ ଉଙ୍କିମାରେ ଅକସ୍ମାତ

ଯଦି କେହି ଝୁଣ୍ଟିପଡେ

କାହା ଦୁଃଖ ବେଦନାର ଭାରେ

ହସ ଫୁଟେ ବିଜିତ ଓଠରେ

ଚପଳାର ଆଭାପରି ନିମିଷକ

ମଧୁର ଲଗ୍ନରେ !

ହସ ଧରି ରଖେ ନାହିଁ ଓଠ

ବିମ୍ବିତ ଯା ସମୟ ଛାତିରେ

ହସ ଏକ ବାରିହୀନ ମେଘ

ଉଡିବୁଲେ ମନ ଆକାଶରେ ।

ହସ ଏବେ ବେଶୀ ଲୋଡା

ବଞ୍ଚିବାର ଅମ୍ଳଜାନ ଟିଏ

ହସ ଖିଏ ଝରିଗଲେ ଓଠୁ

ଆଉ କାହା ହୃଦ ଛୁଇଁ ହୁଏ ।

ଯାତନାର ଯତୁଗୃହେ ଥାଇ

ହସ ଲୋଡେ ବାରବାର ସଖୀ

ତୁମ ଓଠ ତଳ ମନ୍ଦହସ

ମୋ ଓଠରେ ଯାଉଥରେ ଲାଖି !