ମୃତ୍ୟୁ

ମୃତ୍ୟୁ ତ ଅକାଟ୍ୟ ସତ ,

ଜନ୍ମ ଭଳି ଏତ ଚିରାଚରିତ;

ତୁମେ ବୁଝ କି ନବୁଝ

ଶେଷ ବେଳେ ଦେବ ବଢ଼େଇ ହାତ ।।

ଚିପୁଡ଼ି ଦିଅ ଜୀବନ ର ସବୁ

ମାନ ଅଭିମାନ, ସ୍ନେହ ସରାଗ,

ଦୁଃଖ ସୁଖ, ପାପ ପୁଣ୍ୟ, ଲାଭ କ୍ଷତି

ଯାହା ନିଗିଡି ଯିବ ସବୁ ଶୂନ୍ୟତା ।।

ଯାହା ହାତମୁଠା ରେ ଛାଣି ହୋଇ ରହିବ ,

ପୁରା ଯାତ୍ରା ର ସ୍ମୃତି

ମନ ବୁଝେନି

କାହାକୁ ହରେଇ ଦେବା କଣ ଏତେ ସହଜ ?

ରକ୍ତ ମାଂସର ଶରୀର କେତେ ଆପଣାର ,

ଇଛା ବିରୁଦ୍ଧ ରେ ତୁମେ ଛଡେଇ ନିଅ ନିଜଠୁ ;

ମୃତ୍ୟୁ ତ ଆସେ ମାତ୍ର

ମରିଯାନ୍ତି ସମ୍ପର୍କ ସବୁ ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହେଇ ।।

ପାରିବ କି ହେ ବିଶ୍ୱ ନିୟନ୍ତା ,

ମୋ ମନରେ ଥିବା ଲକ୍ଷେ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଇ ?

ମୁଁ କାହିଁକି କାହାପାଇଁ ବଞ୍ଚିଛି ଏଠି

କିଏ ମୋର ନିଜର ଆଉ

ମୁଁ କା'ର ନିଜର ।।

ଏ ଜୀବନ ବଂଚିବା କଷ୍ଟ ,

ସେ ମୃତ୍ୟୁ ଅପେକ୍ଷା

ପାରୁଛ ଯଦି ମୋର କିଛି

ଆରମ୍ଭ ଶେଷର ବିଚାର କର ହେ ବିଚିତ୍ରକର୍ମା ସୂତ୍ରଧର ।।