ମୋ ପ୍ରିୟାଠାରୁ କିଏ

ମଉସୁମୀ ମେଘକୁ ଦେଖିଲେ

ମନେ ମୋର ବିଜୁଳି ଚମକି ଯାଏ,

ମନେ ପଡିଯାଏ ପ୍ରିୟତମାର ମୁକୁଳା

କଳା କୁନ୍ତଳ ମେଖଳା ।

ଚମ୍ପକ ଫୁଙ୍ଗୁଳା ପିଠିରେ ତାର,

କଳା ବାଦଲର ଲହଡି ଖେଳେ 

ଘନ ନୀଳ ଆକାଶରେ 

ପ୍ରିୟା ନୟନର କଜଳର କଳା ।

ପବନରେ ଉଡି ଉଡି ଯାଏ,

କେରା କେରା କେଶ ସଙ୍ଗେ,

ମଉଜରେ ଖେଳ ଖେଳି ଯାଏ,

ମେଘ ତୁମେ କେତେ ଦୂରେ

ଦିଶ ଖାଲି ଆଶାଢ ଶ୍ରାବଣରେ,

ମୋ ପ୍ରିୟର କଳା ମେଘି କୁନ୍ତଳ

ସତେ କେତେ ନିକଟରେ ।

ଜହ୍ନକୁ ଦେଖିଲେ, ମନ କେବେ

ଆନମନା ହୋଇଯାଏ,

ପ୍ରିୟରେ ଜହ୍ନକୁ ଦେଖେ,

କେବେ ପୁଣି

ଜହ୍ନରେ ପ୍ରିୟାକୁ ଖୋଜୁଥାଏ ।

ଜହ୍ନ ଠାରୁ ମୋ ପ୍ରିୟା ସୁନ୍ଦର

ଅତି ଆପଣାର,

ଜହ୍ନ କାହିଁ କେତେ ଦୁରେ,

ଆଖି ପାଏନାହିଁ, ହେଲେ

ମୋ ପ୍ରିୟା ସବୁବେଳେ,

ମୋ ମନେ ମୋ ହୃଦୟରେ ଥାଏ ।

ଗୋଲାପ ଦେଖିଲେ କେବେ

ମୋ ପିୟାର ଗୋଲାପି ଗୋଲାପି

ମିଠା ମିଠା ଅଧର ମନେ ପଡିଯାଏ ।

ସବୁଜ ପତ୍ରର ଶାଢିରେ ସଜାଇ

କଣ୍ଟକିତ ଡେମ୍ଫରେ

ଗୋଲାପ ତୁ ହସିଦେଉ ସିନା,

ହେଲେ ମୋ ପ୍ରିୟା ହସିଦେଲେ ଥରେ,

ଲକ୍ଷ ଗୋଲାପ ଲାଜେଇ ଯାଏ,

ଟପ୍ ଟପ୍ ଝରିପଡେ ଯେବେ,

ତା ଅଧରରୁ ସେ ମଧୁର ବିନ୍ଦୁୁ ।

ଗୋଲାପ ତୁ ଝାଉଳି ଯିବୁ ସିନା,

ରଞ୍ଜ ରଞ୍ଜ ସଂଜ ପହରରେ,

ମୋ ପ୍ରିୟାର ଗୋଲାପି ଅଧରେ କିନ୍ତୁ

ହସ ଉଙ୍କି ମାରୁଥିବ,

ପ୍ରତି କ୍ଷଣ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ।