ମୋ ଓଡ଼ିଶା

କି ସୁନ୍ଦର ସେଇ ସବୁଜ ବଣ ପାହାଡ଼

ନଈ ନାଲ ଝରଣା

କ୍ଷେତ ଖଲା

ଆଖି ଆଗେ ନାଚିଉଠେ

ବଉଲ ଭର୍ତ୍ତି ଆମ୍ବ ତୋଟା

ମତୁଆଲା କରେ ଯେଉଁଠି

ବସନ୍ତର ମହୁଲି ନିଶା

ସେଇ ତ ମୋ ଓଡ଼ିଶା ।

ବାରମାସରେ ତେର ପର୍ବ

କେତେ ଗହଗହ ମହମହ

ଲାଗେ ଏଇ ମାଟି ଘର ଦୁଆର

ଓଡିଶୀ ଘୁମୁରା ଡାଲଖାଇ ରଙ୍ଗବତୀରେ

ନାଚିଉଠେ ମନ

ଝରୁଥାଏ ସଦା ଯେଉଁଠି

ଏକତାର ମଧୁଭାଷା

ସେଇତ ମୋ ଓଡ଼ିଶା ।

ସେଇ ଭଗ୍ନ ବାରବାଟୀ

ହାତୀଗୁମ୍ଫା ରାଣୀଗୁମ୍ଫା

ରତ୍ନଗିରି ଉଦୟଗିରି

କହେ ସାକ୍ଷୀ ହୋଇ ଅତୀତର କଥା

ସେଇ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ଦୟା ନଦୀ

ଗୁଡହାଣ୍ଡି କୋଣାର୍କ ଦେହରେ

ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଲେଖା

କେତେ ଦେଉଳ ମନ୍ଦିର

ହସୁଥାଏ ଯେଉଁଠି

କଳା ଓ କିର୍ତ୍ତିର ଅଭୁଲା ଗାଥା

ସେଇତ ମୋ ଓଡ଼ିଶା ।

କେତେ କବି

କେତେ ମହାପୁରୁଷ

ରଖିଯାଇଛନ୍ତି ଏ ମାଟିର ଟେକ

ଓଡ଼ିଆ ଜାତିର ଗର୍ବ ଓ ଗୌରବ

କେତେ ପରମ୍ପରା

ଧର୍ମ ଓ ବିଶ୍ବାସର ପବିତ୍ର ସଂପର୍କ

ପରସ୍ପର ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଖୁସିର ସମ୍ଭାର

ଶୋଭାପାଏ ଯେଉଁଠି

ମହାନ ସଂସ୍କୃତିର ବେଶଭୂଷା

ସେଇତ ମୋ ଓଡ଼ିଶା ।