ମୋ ଗାଆଁ

ତତେ ନେଇ କେତେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖେ

ସ୍ନେହର ଗାଆଁ ମୋର

ନଈର କୂଳରେ ରେ ଗାଧୋଇଲା ବେଳେ

ବସନ୍ତର କୋଇଲିର କୁହୁ କୁହୁ ତାନରେ

ଝରି ବର୍ଷାର ବେଙ୍ଗ ଡାକରେ

ରଜପର୍ବର ପିଠାର ମଉଜରେ ।

କିନ୍ତୁ ସେ ସ୍ୱପ୍ନରେ ତୁ ନ ଥାଉ,

କେଜାଣି ଆଖି ଖୋଲିଲେ ପାଏ 

କଂକ୍ରିଟ ଛାତ ଉପରେ ମୁଣ୍ଡ ଦେଇ

ଆକାଶରେ ଫଳନ୍ତି ଡେଙ୍ଗା ଡେଙ୍ଗା ନଡ଼ିଆ ଗଛ !

କେତେ ଥର ଭାବିଛି ତତେ

ଭୁବନେଶ୍ୱର ସହର ବୁଲେଇ ନେବି,

ତୋର ସେ ସବୁଜ ପାଟଶାଢ଼ୀ ବଦଳରେ

କିଣିଦେଵି ଖଣ୍ଡେ ଆକାଶୀ ରଙ୍ଗର !

ତୁ ଆଗ କହ ତ

ଏ ନିତିଦିନିଆ ଅଭିମାନ କେବେ ଛାଡ଼ିବୁ ?

ସବୁବେଳେ କାହିଁକି ଜିଦରେ କରୁ?

ଓଃ ! ଭୁଲିପାରୁନୁ ନା

ଏଇ ସାତ ପୁରୁଷର ହାଡଭଙ୍ଗା ପରିଶ୍ରମରେ ଗଢ଼ା 

ଇଟା, ବାଲି ଓ କାନ୍ଥର ଘର ।

ମୁଁ ବି ମୋ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ମୁଣ୍ଡ ନୁଆଇଁ

ତତେ ଛାଡି ଆସିଛି ଏ ସହରକୁ

ଆଉ ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ପାଏ

ତୋ ପଣତକାନି ବଦଳରେ

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ଟଙ୍କାର ଗନ୍ଧ !