ଅବ୍ୟକ୍ତ ସ୍ଵର

ପାଖରେ ଅସରନ୍ତି କାଳି

ଲେଖିବାକୁ କଲମଟିଏ ନାହିଁ,

କେବେଠାରୁ ଅନେକ ସ୍ଵପ୍ନ ବି ସାଇତିଛି

ସଜାଇବାକୁ ରାତିଟିଏ ନାହିଁ ।

କେତେବେଳୁ ଲିଭିଗଲାଣି ନିଆଁ

ଆଁ କରି ଗିଳିଗଲା ପରେ ମୋତେ

ଏବେ ଧୂମ୍ରାଚ୍ଛନ୍ନ ଆକାଶ

ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ଆପଣା ସଂପର୍କ ।

ଜହ୍ନ ଅଛି ତାରା ଅଛି

ସଜାଇବାକୁ ସେମିତି ସନ୍ଧ୍ୟାଟିଏ ନାହିଁ

ଆଖିରେ ଲୁହ ସିନା ଅଛି

ନିଗାଡିବାକୁ ନିରୋଳା ସ୍ଥାନଟିଏ ନାହିଁ

କହିବାକୁ ଦୁଃଖ ସିନା ଅନେକ

ହେଲେ ବୁଝିବାକୁ ହୃଦୟଟିଏ କାହିଁ ।