ମୋ ଭାରତ

ଯାହାର ମୂର୍ତ୍ତିକା ମାଧୁରିମା ବାସ୍ନା କରେ ବିମୋହିତ ଚିତ୍ତ

ସେହି ମୋର ସ୍ବର୍ଗ ସେହି ମୋର ନର୍କ ଜନ୍ମଭୂମି ମୋ ଭାରତ ।

ମୁକୁଟ ଯାହାର ରୌପ୍ୟ ହିମାଳୟ ପାଦ ଧୁଏ ଯା'ର ଗଙ୍ଗା

ବୃକ୍ଷରେ ଶୋଭିତା ସବୁଜ ଶାଢୀକୁ ପିନ୍ଧି ମାଆ ମୋର ଉଭା ।

ଶିଖ୍ ,ମୁସଲିମ, ହିନ୍ଦୁ, ଖ୍ରୀଷ୍ଟୀଆନ୍ ସର୍ବେ ଏକକାର ହୋଇ

ଉତ୍ସବ ପାଳନ୍ତି ଏ ଦେଶ ବୁକୁରେ ସତେ କି ଭଉଣୀ ଭାଇ ।

ପ୍ରେମରେ ଯାହାର ଅମୃତ ବରଷେ ଅତିଥି କୁଦେବ ମାନି

ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି ଅବର୍ତ୍ତୀଣ୍ଣ ପ୍ରଭୂ ଧନ୍ୟ ଏହି ଦେବ ଭୂମି ।

ପାହାନ୍ତି ଯାହାର ଶିଶିର ଭରା ସନ୍ଧ୍ୟା ଯା'ର ଜ୍ୟୋସ୍ନାସିକ୍ତ

ଯାହାର ଝରଣା ଅହରହ ଗାଏ ମୃଦୁ ମଧୁଝରା ଗୀତ ।

ବୈଶାଖ୍ୟ ଯାହାର ନିଦାଘ ପ୍ରଖର ବାରିଧାରା ଆଶାଢର

ଶୀତ ଯା'ର ଢାଙ୍କେ ବରଫ ଚାଦର ବସନ୍ତ ଢାଳେ ସମ୍ଭାର ।

ଯୋଗୀ,ମୁନି ,ଋଷି ସର୍ବଦା ଯା ପାଦେ ନୁଆଁଇ ଦିଅନ୍ତି ମଥା

ମାଆ ଠାରୁ ବଳିମୋର ଭାରତର ଗାଇଲେସରେନି ଗାଥା ।