ମୋ ବାପା ମାଆ

କାହିଁ ଏତେ କୋହ ଉଠଇ ହୃଦରୁ

ତୁମ କଥା ଭାବି ଭାବି ,

ଏମିତି ବି କେବେ ଦିନଟେ ଯାଇନି

ଭାବିନାହିଁ ତୁମ ଛବି ।

ପିତା, ମାତା ଥିଲ ଚଳନ୍ତି ଈଶ୍ୱର

ଜୀବନର ପଥପ'ରେ ।

ତୁମେ ଗଲା ଦିନୁ କାହିଁକି କେଜାଣି

ଉଦାସୀ ଏ ମନ ଝୁରେ ।

ପଢ଼ିଲେ କାହାରି ମାତା ପିତା କଥା

ଆଖି ବୋଲ ମାନେ ନାହିଁ ,

ଝରି ପଡ଼େ ଅଶ୍ରୁ ଝର ଝର ହୋଇ

ଖୋଜେ ତୁମେ ଗଲ କାହିଁ ।

ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ହେଲା ଚାଲିଗଲ ଦୁହେଁ

ହାତ ଧରାଧରି ହୋଇ ,

ବାପା ଶୁଦ୍ଧି ଘର ଶେଷ କରି ମୁଁ ଯେ

ଦେଖିଲିନି ମାତା ଛାଇ ।

ଏମିତି ଗଲ ଯେ ଦୁଇ ଜଣ ଯାକ

ଶେଷ ଦେଖା ପାଇଲିନି ,

ହୀନି କପାଳି ମୁଁ ଶେଷ ସନ୍ତାନଟି

ସୁଖ ସ୍ମୃତି ଜାଣିଲିନି ।

ବଡ଼ମାନେ ସତେ କେତେ ଭାଗ୍ୟବାନ

ପିତା,ମାତା ସୁଖ ପାଇଁ,

ସାନଟି କେବଳ ଅଳପ ଦିନରେ

ସ୍ମୃତିକୁ ଅଣ୍ଡାଳେ କାହିଁ ।

ଶେଷ ସନ୍ତକ ମୋ ପାଖରେ ରହିଛି

ବାପାଙ୍କର ପାନବଟା ,

ମାଆର ରହିଛି ଦୁଇପଟ ଶଙ୍ଖା

ଶାଢ଼ୀଟିଏ ଛିଟପକା ।

ନାଲିଶଙ୍ଖା ଦୁଇ ପଟକୁ ଦେଖିଲେ

ମାଅ ହାତ ମନେପଡ଼େ ,

ବାହିଏ ଚୁଡ଼ିରେ ନାଲି ଶଙ୍ଖା ଯୋଡ଼ି

ଦାଉ ଦାଉ ଦିଶେ କେଡ଼େ ।

ପାନବଟା ଟିରେ ପ୍ରତିଦିନ ମୁହିଁ

ଫୁଲ ଟିଏ ଦେଲାବେଳେ ,

ମନେପଡ଼େ ମୋର ବାପାଙ୍କର ସେହି  

ପାନଖିଆ ହସ କଳେ ।

ମା ' କାନି ପଣତ ପୋଛିବାକୁ ହାତ

ଜୀବନରେ ମିଳିବନି ,

ବାପାଙ୍କ ପାଖରେ ଭଲ ମନ୍ଦ ପାଇଁ

ଅଝଟ ବି କରିବିନି ।

ତୁମ ମମତାର ଅତୁଟ ବନ୍ଧନ

ଅମୂଲ୍ୟ ତୁମର ବାଣୀ ,

ଏ ଜନମ ପାଇଁ ହରେଇ ଦେଇଛି

ସ୍ୱରୂପକୁ ହୁଏ ଗୁଣି ।

ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ସ୍ନେହକୁ ହରାଇବା ପରେ

ବଞ୍ଚିବାର ମାନେ ନାହିଁ ,

ଏ ଏକ ଏମିତି ଯନ୍ତ୍ରଣା ଯାହାର

ଶେଷନାହିଁ ଶେଷନାହିଁ ।

ଲେଖଇ କବିତା ତୁମରି ଦୁହିତା

ଅଶ୍ରୁଧାରେ ତୁମ ପାଇଁ ,

ତୁମ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ ହେବନି ପୁରଣ

ରହିଥିବା ଯାଏ ଜିଇଁ ।

ଯେଉଁଠି ରହିଛ ଶାନ୍ତିରେ ରୁହ ହେ !

ପୂଜ୍ୟ ପିତାମାତା ମୋର ,

ବଞ୍ଚିଥିବା ଯାଏଁ ଝୁରୁଛି ଝୁରିବି

ଗଡ଼ୁଥିବ ଲୁହ ଧାର ।