ମୋ ଅନାମିକା ମିତ

ଥିଲି ଏକା ହୋଇ ଅଧମ ମୁଁ ହୋଇ 

    ବନ୍ଧୁ,ପରିଜନ ହୀନ 

ମୋ ଜୀବନେ କେହ୍ନେ ବସା ବାନ୍ଧି ନେଲା 

    ଅନାମିକା ଅନ୍ୟ ମନ ।

କହି ନଜାଣଇ ଲେଖି ନପାରଇ  

   ଦିନେ ଓଡିଆରେ ମୁଁହି 

ତେଲୁଗୁ ଜାଲରେ ଭାବ କନ୍ଦଳରେ 

  ବନ୍ଦୀ ଭାବେ ଥିଲି ରହି ।

ଦିନେ ମୁଁ ବାହାରି ମନକୁ ପଚାରି  

  ଜାଣି ନେଲି ଏକ ସତ

କେହି ନୁହଁ ଭାଇ ମୋ ମନ ଆଇନା

   ବସିଛି ମୋ ସସଙ୍ଗାତ ।

ଯାହା ମୁଁ ଭାବୁଛି ଲେଖି ଚାଲୁଅଛି 

   ହାତ ଧରି ତା'ରି ସାଥେ

ସମାଜ ହିତରେ ମୋ ମନ ମତରେ 

  କାଗଜ,କଲମ,ହାତେ ।

କ୍ରୃର କଳୁଷରୁ  ଜଞ୍ଜାଳ ପଙ୍କରୁ 

   କବି ବନାଇଛି ମୋତେ 

ବୋଧେ ସାତ ନର ଜନ୍ମ ପାଇଥିଲି 

  ଏ ଜନ୍ମ ଜଗତ ହିତେ ।