ମଣିଷ ଜୀବନ

ୟେ ଜୀବନ ଅଟେ,  ଫୋଟକାଟେ ପରି,

      ଭାସୁ ଭାସୁ ଫୁଟିଯିବ

ଗାଇ ଗାଇ ଥରେ ,  ଜଣେଇ ଦେବ ସେ,

     କେମିତି ଥିଲା ସ୍ୱଭାବ ।

ଅକ୍ଷରରୁ ସିନା,     ବାକ୍ୟ ହୋଇଥାଏ,

     ବାକ୍ୟରୁ ମନର ଭାଷା

ମନର ଭାଷାଟି,       ହୃଦୟକୁ ଛୁଏଁ,

    ଥିଲେ ମାଧୁର୍ଯ୍ୟତା ମିଶା ।

ଭାଷାର ଶଇଳୀ,      ଥିଲେ କର୍କଶତା,

     ପାଏନା କାହିଁ ଆଦର

ଘୃଣାର ଭାଜନ,       ନାହିଁ ସନମାନ,

     ବୃଥା ୟେ ଜୀବନ ଛାର ।

ସେବା କରିଚାଲ,      କର୍ମ କରିଚାଲ,

      ସ୍ୱାର୍ଥ ନ ରଖି ଜୀବନେ

ସ୍ୱାର୍ଥରୁ ଅନର୍ଥ,        ଅନର୍ଥରୁ ପୀଡା,

      ପୀଡ଼ାରୁ କଷଣ ମନେ ।

ଅଧର୍ମ ନକର,      ଜୀବନରେ କେବେ,

       ସହିବେନି ଭଗବାନ

ଅଧର୍ମ ବଢିଲେ,    ରୋଗ ଶୋକ ବଢେ,

      ସାର୍ଥକ ହୁଏନା ଜୀବନ ।

ଦୁଃଖତ ଆସିବ,      ସୁଖ ଦେବା ପାଇଁ,

      ଦୁଃଖ କୁ ଆଦର ସୁଖେ

ଧର୍ଯ୍ୟ ଧରି ଯେବେ,      କରୁଥିବ କର୍ମ,

     ଈଶ୍ୱର ସୁଖରେ ରଖେ ।

ସାର୍ଥକ କରିବା,       ଜୀବନ ଆମର,

     ରହି ନ୍ୟାୟ ଧର୍ମ ପଥେ

ଗନ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ,     ଆଗେଇ ଚାଲିବା,

      ରହି ନିଜ ଲକ୍ଷ ରଥେ ।