ମନ ଦେଇଥିଲି ମନୁଆଁ ଦିଅଁଙ୍କୁ

ମନ ଦେଇଥୁଲି ମନୁଆଁ ଦଅଁଙ୍କୁ ମୋର ମନ ଜାଣେ ବୋଲି,

କେବଳ ଜଣଙ୍କୁ ମୋ ମନ ବେଦନା କହୁଛି ସିନା ମୁଁ ଖୋଲି ।

ସଂସାର ମାୟାରେ ଯେତେ ଘାଣ୍ଟି ହେଲେ କିଏ କହିବେନି ଆହା

ଦୀନବନ୍ଧୁ ନାମେ ଜଣେ ଏକା ବନ୍ଧୁ ସିଏ ସମସ୍ତଙ୍କ ସାହା ।

ଥରେ ହେଲେ ମନଦେଇ ତାକୁ ଡାକ ସିଏ ଡେରିଥ୍ଯ କାନ

ଆଉ କିଏ ନାହିଁ କେବେ ଶୁଣିବାକୁ ଜାଣିବାକୁ କାର ମନ ।

ଦୟାର ବାରିଧି ପୁଣି କୃପାନିଧି କରୁଣା ସାଗର ହରି

ମାୟାଜାଲେ ହେବୁନାହିଁ ଛଟପଟ କରନ୍ତି ଅଚିରେ ପାରି ।

ସେ ମାୟା କରିଲେ କେହି ଜଣେ ନାହିଁ ତୋତେ କରିଦେବ ପାରି

ସେ ଯଦି ଚାହିଁବେ ସବୁ ତ ସମ୍ଭବ ପଙ୍ଗୁ ଲଙ୍ଘିପାରେ ଗିରି ।

ଦୁବକୁ ସେ ଦାରୁ କରି ତ ପାରନ୍ତି ନିମ୍ବ ହୁଅଇ ଚନ୍ଦନ

ମୁକ କହେ କଥା ନାଚେ ବନଲତା ସାଥ୍‌ରେ ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ।

ଆକାଶରୁ ଝରେ ବାରିଧାରା ଯେତେ ସବୁ ତାଙ୍କ ଦୟାବଳେ

ଫୁଲରେ ଫୁଲରେ ମହକ ଛୁଟଇ ନଉକା ଭାଷଇ ଜଳେ ।

ଯେତେ ଯେତେ ସବୁ ଆଗେ ଦିଶେ ସବୁ ତାଙ୍କରି ଭିଆଣ

ଦିନଜନେ ସିଏ ଦୟାକରି ଥାନ୍ତି ମାଗିଛି ଯିଏ ଶରଣ ।

ସବୁ କପାଳକୁ ତୁମେ ସିନା ଲେଖ ତୁମେ ଏକା ମୋ ବିଧାତା

ତୁମେ ସବୁ କରି କରାଉ ଥାଅ ହେ ତୁମେ ମାତ୍ର ମୋ ଦେବତା ।

ମନଦେଇ ମନ ନେଇ ଜାଣ ତୁମେ, ତୁମେ ମୋ ମନୁଆଁ ଦିଅଁ

ତୁମରି ନାଁ ରେ ମୋ ଦିନ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ଦେଖ୍ ତୁମ ମୁହଁ ।