ମମତାର ଡୋର

ମମତାର ଡୋର ପ୍ରେମ ସଂପର୍କର

ଟାଣେ ହୃଦୟ ସରକୁ,

ବାକି ରହିଯାଏ ତଥାପୀ ତ କିଛି

ମମତାର ସଂପର୍କକୁ ।

ଏହି ତ ଦୁନିଆଁ ମମତାର ସର

ବାନ୍ଧେ ହୃଦୟ ବନ୍ଧକୁ,

ମମତା ବାନ୍ଧଇ ମମତାକୁ ପୁଣି

ମମତା ମହାଧାରାକୁ ।

ନେତ୍ରେ ଯାହା ଦିଶେ ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ

 ମମତାର ଅଂଶଟିଏ ,

ସଂସାର ସାଗର ବିନ୍ଦୁଟିଏ ସେତ

 ମମତାର ଧାରାଟିଏ ।

ମାତାର ମମତା ପିତାର ତାଡ଼ନା

ଲାଗେ ସ୍ବର୍ଗ ସୁଖ ଭଳି,

ସେ ଅମୃତ ଝର ମମତାର ସୁର

ବହେ ଅମୃତକୁ ବଳି ।

ଥିବ ଜୀବେ ଦୟା ଛାଡ଼ି ମୋହ ମାୟା

ମମତାକୁ ଆଶ୍ରା କରି,

ସଂସାର ସ୍ରୋତର ସୁଖ ନୂଆ ଝର

ଆସିଥାଏ ସେ ତ ଝରି ।

ଯହିଁ ପିତାମାତା ଦେବତା ସମାନ

ସେ ଗୃହ ଅଟେ ମନ୍ଦିର,

ମମତା ରଜ୍ଜୁରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥାଏ

ଗୃହ ସାଥେ ପରିବାର ।

ହୄଦେ ପ୍ରଭୁ ଦିଅ ମମତା ସେନେହ

ଭରିଯାଉ ହୃଦସର,

ବାଣ୍ଟିବି ମମତା ସେନେହ ଅପାର

ଥିବ ଯେତେ ହୃଦୟର ।

ଯେତେ ବାଣ୍ଟୁଥିବି ମମତା ବାଢ଼ିବି

ମମତାକୁ କରି ଧନ,

ଆନ ଧନ ମୋର ନ ଲୋଡ଼େ ନୟନ

 ମମତାକୁ କରି ଆନ ।

ପ୍ରତି ପ୍ରାଣେ ଯେବେ ମମତାର ସୁଅ

ବଢ଼ିଯିବ ନଈ ପରି,

ମମତା ରସକୁ ପାନ କରି ସର୍ବେ

ତରିଯିବେ ତାକୁ ଧରି ।

ମମତା ବିପ୍ଳବ ପ୍ରତି ହୄଦେ ଆସୁ

ମମତାର ସୁଅ ବହୁ,

ଅମୃତ ଜଗତ ଅମୃତରେ ଭରୁ

ମମତା ମନ୍ଦିର ସେହୁ ।