ମିଛ ଗୋଲାପର ମାୟା ମହଲ

ମୋ' ଭଲ ପାଇବା ବେପାର ନ ଥିଲା

      ସପନ ବଣିକ

   କେବେ ମୁଁ ସାଜି ନଥିଲି ।

କେମିତି ଭାବିଲ  ତୁମ ନାମ ନେଇ

      ତୁମ ସପନକୁ

   ବଜାରରେ ବିକିଦେଲି ?

କାହାରି ସପନ    ବିକି ହୁଏ କ'ଣ

     ଆପେ ଆସେ,ପୁଣି

   ଆପେ ଆପେ ଯାଏ ହଜି ।

ସପନ ଦେଖିବା   ସାର ହୁଏ ସିନା,

      ବିତର୍କିତ ହୋଇ

    ସନ୍ତର୍ପଣେ ଯାଏ ଭିଜି ।

ବିକି ତ ଦେଇନି,  ହଜେଇ ଦେଇଛି

      ତୁମକୁ,ତୁମରି

    ଛଳନା ନଈ ତୁଠରେ ।

ଛଳନାଟା ସତେ ଏଡ଼େ ଆତ୍ମଘାତୀ,

      ଆତ୍ମୀୟପଣକୁ

    ଡହଳ ବିକଳ କରେ ।

ହଜାର ହଜାର  ପ୍ରେମର ବଜାରେ

     ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗର

  କେତେ କେତେ ପ୍ରଜାପତି ।

ମିଛ ଗୋଲାପର ମାୟା ମହଲରେ

      ତିଷ୍ଠି କି ପାରିବ

    ପ୍ରଣୟନିଷ୍ଠ ପୀରତି ?

ଆଇନା ଆଗରୁ ଚେହେରାଟି ସିନା

      କ୍ଷଣିକ ପାଇଁକି

   ଦୂରକୁ ଆଡେଇ ଯାଏ ।

ଆଇନା ଭିତରେ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ହୋଇ

     ଆଜୀବନ ପାଇଁ

  ସୁପ୍ତ ସତ୍ୟ ହୋଇ ରୁହେ ।

ପ୍ରଣୟ ବେଳାରେ ପ୍ରୀତି ପ୍ରତାରଣା

     ନୂଆ ନୁହେଁ,ତାହା

    ଇତିହାସର କଳଙ୍କ ।

ଯୁଗରେ ଯୁଗରେ ପ୍ରହାର ଭିତ୍ତିରେ

     ଫଗୁଣ ନୁହେଁ କି

    ମଳୟର ପ୍ରହାରକ !

ସପନ ବଣିକ ହୋଇନି କେବେ ମୁଁ,

     ରୂପ ସୌଦାଗରୀ

   ସାଜିଲ ବରଂ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ।

ନାରୀ ନିର୍ଯାତନା ଶୁଣିଥିଲି ସିନା,

     ପୁରୁଷେ ପ୍ରହାର

   ଦେଖିନେଲି ସଂପ୍ରତିରେ ।

ଯାହା କୁହ ପଛେ ଭଲ ପାଇବା ହିଁ

      ପ୍ରଣୟର ଧର୍ମ,

   ଶଠ ପ୍ରୀତି ନୁହେ କାମ୍ୟ ।

ନୀଚପ୍ରୀତି ଅବା ସ୍ୱାର୍ଥପର ପ୍ରୀତି

     ପ୍ରେମରେ କଳଙ୍କ

    ପ୍ରତାରଣା ତା'ର ଧର୍ମ ।