" ମଧ୍ଯ ରାତ୍ରୀର କବିତା "

ବାରାଙ୍ଗନା ଯହିଁ

ଉଜ୍ଜଳ ଯୋୖବନ ମଦେ

ହେତୁତାର ଚନ୍ଦ୍ରିକା ବିଦାରି

ଶରୀର ସୈାରଭ ରଞ୍ଜିତେ ,

କରିବାକୁ ଦୁଃଖ ଅବସାନ

ମୁଗ୍ଧ ଛନ୍ଦେ ଆତ୍ମା ବନ୍ଧୁ

ପ୍ରଣୟର ଭିନ୍ନତାରେ

ଉନ୍ମୁଖତା ଇଚ୍ଛା ମତେ ।

ବୃତ ରହସ୍ୟ ତା

ଆବୃତ ଅଜ୍ଞାନ ଯହିଁ

ମହାର୍ଘ କସ୍ତୁରୀ ପରି 

ଭିଜା ଗନ୍ଧ ମନ୍ଦ ମାଧୁରୀରେ ,

ଆନର କାନନ ଲଙ୍ଘି

ବିସ୍ତୃତ ଅମୃତ ଚିନ୍ତି

ପଶ୍ଚାତ ପଦେ ଧାବମାନ

ବାଟ ଅବା ଅବାଟରେ ।

ଆନନ୍ଦ ଚିନ୍ମୟେ ବୁଡେ

ଅହମିକା ଭଉଁରୀରେ

ପଡ଼ି ରହି ଜୀର୍ଣ୍ଣ କ୍ଳାନ୍ତ 

ଚେତନାର ଉପବନେ ,

ସେହୁ ସମ୍ପି ଅହର୍ନିଶ

ତିକ୍ତତା ତା ପ୍ରଚୁର ବି

ଟାଣ କରି ମନଟାକୁ

ତୁଚ୍ଛା ମିଛର ସପନେ ।

ନିଜଠୁ ଲୁଚିବ କି !

ଆଜିର ବାସ୍ତବ କୀଟ

ଗ୍ରାସି କରିଛି ରକ୍ତାକ୍ତ

ଅସ୍ଵାଦନ ପ୍ରତିଟି କ୍ଷଣରେ ,

ସ୍ଵପ୍ନର ରଂଗୀନ ଡେଣା

କୀଟ ପିନ୍ଧି ଉଡିବୁଲେ

ଭଳି ଭଳି ରଂଗ ଦେଇ

ସ୍ଵପ୍ନ ଆଙ୍କେ ଚେତନାରେ ।

ଠିକ୍ ଏଇ ସ୍ଵପ୍ନ ଗୁଡା

ସତେ ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ

ଦୂଷିତ ମାୟା ଆଉ କାୟା

ଅବା ଅଶାନ୍ତ ବାରାଙ୍ଗନା ,

ଫାଙ୍କାରେ ଉନ୍ମତ୍ତ କ୍ଷଣ

ସଂପର୍କ ବ୍ଯର୍ଥତା ଜାଣି

ତଥାପି ବି... ଉଲ୍ଲସିତ ନିଃସହାୟ

ଭୋଗୁଥାଏ ମଧୁର ଯନ୍ତ୍ରଣା ।