ମାୟା

ଆହେ ପରମାତ୍ମା ଲୀଳାମୟ ପ୍ରଭୁ

ତୁମ୍ଭେ ଏକା ସୁପୁରୁଷ,

ସକଳ ଘଟରେ ଆତ୍ମା ରୂପୀ ହୋଇ

ଜୀବ କରିଛ ଜୀବନ୍ତ। [୧]

ସଂସାରେ ସକଳ ପ୍ରାଣୀ ଜନ ପ୍ରଭୁ

ମୋହ ମାୟାରେ ଆଚ୍ଛନ୍ନ,

ପାଞ୍ଚ ମନ ପଚିଶ ପ୍ରକୃତି ନେଇ

ଜୀବନଟା ଧାବମାନ। [୨]

ମାୟା ମାରିଚର ମୋହେ ପଡିଯାଇ

ମନ ରୂପୀ ସୀତା ମାତା,

ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ଭୂଲିଯାଇ କରେ

ସୁନାର ହରିଣ ଚିନ୍ତା। [୩]

ଅବାସ୍ତବତାରେ ବାସ୍ତବତା ଖୋଜି,

ପାଇବା ପାଇଁ ସତ୍ୱର ,

ବିବେକ ରୂପୀ ଶ୍ରୀରାମଙ୍କୁ, ମୋହରେ

ପାଶୁ କରିଥାଏ ଦୂର। [୪]

ମନରୁ ବିବେକ ଦୂର ହୋଇ ଗଲେ

ପ୍ରାଣୀ ହୁଏ ବୁଦ୍ଧି ହୀନ,

ଧିକାର ବଚନେ ସଦ୍ ବୁଦ୍ଧି ଲକ୍ଷ୍ମଣ

ତେଜିଥାଏ ପ୍ରାଣୀ ଜନ। [୫]

ମନଗାମୀ ହୋଇ ମନ ରୂପୀ ସୀତା

ଲଂଘି ଲକ୍ଷ୍ମଣର ଗାର,

କୁକର୍ମୀ ରାବଣ ଅକ୍ତିଆରେ ରହି

ହୋଇ ଥାଏ ହରବର । [୬]

ଶାଶ୍ଵତ ଭାବନା ମନରେ ଜଗାଇ

ବିବେକ କଲେ ନିଜର,

ମାୟାର ମିରିଗ ଦୃଢ଼ ମନଟିକୁ

କରି ପାରେନା ଅସ୍ଥିର । [୭]

ସଂସାର ବାରିଧି ପାରି ହେଉଥିଲେ

ସୁକର୍ମର ନାବ ବାହି,

କଷଣ ବତାସେ ଟଳଟଳ ହୋଇ

କୂଳରେ ଦେବ ଲଗାଇ। [୮]