ମାୟା ସଂସାର

ମୋହ ମାୟା ଭରା ଏ ସାରା ସଂସାର

ନୁହେଁ ଦୀର୍ଘ ଦଣ୍ଡ କାଳ,

କେତେବେଳେ ପ୍ରାଣ ଯିବ ଏ ଘଟରୁ

କିଏ ବା ଜାଣିଚି ବେଳ । 

ହସୁଥିବ ଦିନ ସକାଳ ସୂରୁଜ

ଫୁଲ ପକ୍ଷୀମାନଙ୍କର ମେଳେ

କେତେବେଳେ ଆସି ଅନ୍ଧାର ଘଟିବ

ଦେଖୁ ଦେଖୁ ମହୀ ତଳେ । 

ପ୍ରିୟ ପରିଜନ ହସୁଥିବେ ବସି 

ସୁଖର ପସରା ମେଲି,

ଦୁଃଖ ଆସିଗଲେ ସର୍ବେ ଯିବେ ଦୂରେ

ନିଜ ବାଟେ ନିଜେ ଚାଲି । 

ସଂସାର ଗୋଟିଏ ଅଥଳ ସାଗର

ଜୀବ ଗୋଟେ ଛୋଟ ନାଵ,

ହିଂସାର ଜୁଆର ଉଠିଲେ ମନରେ

ତୁଟିଯାଏ ସବୁ ଭାବ । 

ବିଧାତା ରଚିଛି ସଂସାର ଭିତରେ

ମୋହ ମାୟା ଲୋଭ ହିଂସା,

ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ ପାପ ବଢ଼ିଗଲେ

ଉଡିଯାଏ ଦୂରେ ହଂସା । 

ସଂସାର ଗୋଟାଏ ମାୟାର କୁହୁଡି

ଘେରା ଏକ ଫୁଲ ବନ,

କାହିଁକି କେଜାଣି ମଣିଷ ବଦଳେ

ଜାଣିଶୁଣି ପ୍ରତିଦିନ ।