ମାନବିକତା

ଭିନ୍ନ ଏକ ସ୍ରୋତ କରେ

       ଅଦୃଶ୍ୟ ଇଙ୍ଗିତ ।

ଯେଉଁ ସ୍ରୋତେ ପୂରିଥାଏ

       ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଆଶିଷ ।୧।

ମରୁପ୍ରାନ୍ତେ ଝରିଥାଏ

       ଜଳାଶୟ ହୋଇ ।

ହଜିଲା ପଥଟି ତା'ର

       ଅନ୍ଧ ଥାଏ ପାଇ ।୨।

ଦି' ମୁଠା ଅନ୍ନରେ ପୂରେ

      ଥାଳ ଭିକାରୀର ।

ଅଜ୍ଞାନଟି ପାଇଥାଏ

      ଜ୍ଞାନ ଆଲୋକର ।୩।

ସବୁ ହୃଦୟ ଭିତରେ

      ଖୋଜିଲେ ନ ମିଳେ ।

ମଣିଷପଣିଆ ଥିଲେ

      ସେଇ ସ୍ରୋତ ଝରେ ।୪।