ମାଁ

ମାଁ ର୍ ବାବଦ୍ରେ ଆଉ କାଣା ଲେଖ୍ମି

ତାର୍ ନୁ ଅଛେ ସବୁ ଜୀବର ଅସ୍ତିତ୍ବ

ସେ ପୁଷିଛେ ପାଲିଛେ ବଲିଁ

ଛୁଆ ପାଏସି ସମାଜ୍ ରେ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ବ ।

ତାର୍ ନୁ ଆଏ ସୃଷ୍ଟିର୍ ମୂଲ୍

ଜୀବନ୍ ର ପହେଲା ଗୁରୁ ହେଇକରିଁ ସୁଧ୍ରାସି ସୃଷ୍ଟିର୍ ଭୂଲ୍ ।

ଚଲା ଶିଖାସି କଥା କହେବାର୍ ଶିଖାସି

ପହେଲା ଶିଖାସି ତାର୍ ପହେଲା ହସି ।

ସେ ଆଏ ସୃଷ୍ଟିର୍ ଆଧାର୍

ତାର୍ ନୁ ବହେସି ମମତାର୍ ଗଙ୍ଗାଧାର୍ ।

ପୁଷ୍ସି ପାଲ୍ସି ବଡ଼୍ କର୍ସି ଜାନ୍ସି ଛୁଆର୍ ମନର୍ କଥା

ଯେତେ ଦୁଖ୍ ପାଏଲେଁ ବି ନାଇଁ ଜନେ ମନର୍ ବ୍ୟଥା ।

ମାଁ ର୍ ଲାଗିଁ ବଲିଁ ରକ୍ଷା ହେଇଛେ ସଂସାର୍

ନାଇଁ ହେଲେଁ ମହିଷାସୁର୍ କରିଥିତା ନାର୍ ଖାର୍ ।

ତାର୍ ନୁ ସବୁ ବେଲେଁ ମିଲ୍ସି ଆଶୀର୍ବାଦ୍

ଛୁଆର୍ ମଙ୍ଗଲ୍ ଲାଗିଁ ସବୁବେଲେଁ ଥିସି ହାତ୍ ।

ମାଁ ର୍ ଗୁନ୍ ଗାଏଲେଁ ନାଇଁ ସରେ ତ କେଭେଁ

ତଥାପି ତ ସବୁବେଲେଁ ଅନ୍ୟେ ର ଶିକାର୍ ହେଉଛେ ଏଭେଁ ।