ମାଆ

ଅମୃତ ଝରା ଏ "ମାଆ" ଶବ୍ଦଟି ପ୍ରତ୍ୟେକ ପ୍ରାଣୀ

ହୃଦୟରେ ମମତାର କୁଳୁକୁଳୁ ଝରଣା

ସୃଷ୍ଟି କରିଦିଏ ।

ଯାହା ହେଲେ ସୁଧା ନିଜ ଅନ୍ତର ଆତ୍ମାରେ ଭକ୍ତିର 

ଭାବଧାରା ଯାହା ପାଇଁ ଝରୁଥାଏ ସେ

ଆଉ କେହି ନୁହେଁ, ସେ ହେଉଛି ଆମର 

ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ମାଆ ।

ସୃଷ୍ଟି ସର୍ଜନାର କ୍ଷମତା ଥିବାରୁ ପିତାଙ୍କର ବ୍ରହ୍ମ

ଧାରଣ କରି ଦଶମାସ ଦଶଦିନର ଗର୍ଭ କଷଣ ସହ୍ୟ 

ପରେ ଯେ ଆମକୁ ଏ ଦୁନିଆଁକୁ ଆଣି ଗଢି ତୋଳିଛି

ସେ ଆମ ମାଆ ।

ନିଜ ଯୌବନକୁ ବଳି ପକାଇ ଅମୃତ ଦାନରେ ଯେ

ଛୋଟ ଶିଶୁଟିକୁ ଯୌବନର ପାଦ ଦେଶକୁ ଆଣି 

ପାରେ ସେ ଆଉ କେହି ନୁହେଁ, ଆମ ମାଆ ।

ସନ୍ତାନର ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦେଖି ଅସହ୍ୟ ହୋଇ ପଡେ,

ଆଖିରୁ ଲୋତକ ଝରାଏ,ସେ ସ୍ଥିର ହୋଇ ରହି 

ପାରେନା କେତେ ବ୍ରତ, ଉପବାସ, ମାନସିକ 

କରିପକାଏ ସେଇ ପ୍ରେମମୟୀ ପରା ମାଆ ।

ଜୀବନର ଶେଷ ନିଶ୍ବାସ ପ୍ରଯ୍ୟନ୍ତ ଯାହାର ମନ 

ପ୍ରାଣରୁ କଲ୍ୟାଣର ଆଶିଷ ରହିଥାଏ ସେ ମାଆ ।

ହେଲେବି କାହିଁକି ବୁଝି ପାରେନା ଏ ମାନବ ସମାଜ 

ଦୁଃଖ ପରେ ଦୁଃଖ ଲୋଦି ଦିଏ ମାଆ ଉପରେ ।

ପାଇ ପାରେନା ସେ ସନ୍ତାନର ଟିକିଏ ସୁଖ, ବଞ୍ଚିତ ହୁଏ ।

ତାର ସବୁ ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ଧୂଳିସାତ୍ ହୋଇ 

ମାଟିରେ ମିଶିଯାଏ ।

ଶେଷ ଅବସ୍ଥାରେ ଜରାଶ୍ରମ ଜଗିବାକୁ ପଡିଥାଏ ।

ଏମିତି କାହିଁକି ହୁଏ???

ପୁଅ ମାନଙ୍କ ମନର ଭାବନା ଏମିତି ହୋଇଯାଏ ଯେ 

ବୃଦ୍ଧ ହୋଇଗଲେ ମାଆ ଆମପାଇଁ ବୋଝ ।

କିନ୍ତୁ ଥରେ ଚିନ୍ତା କରନା ଦେଖି ଜନ୍ମ ପରଠୁ କେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ତାଙ୍କ ଉପରେ ବୋଝ ହୋଇ ଥିଲ ।

ସେତେ ବେଳେ କାହିଁ ସେଇ ମାଆ ତୁମକୁ ବୋଝ ବୋଲି

ଭାବି ନଥିଲା, ବରଂ ଅତି ଆଦର ଯତ୍ନରେ ଲାଳନ ପାଳନ 

କରି ଗଢି ତୋଳିଲା ।

ମନରେ ଗୋଟିଏ ଆଶାରଖି 

ଯେ ଆମ ବୃଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥାରେ ପେଟକୁ ଗଣ୍ଡେ ଦାନା ଦେବ, 

ଆଶା ବାଡି ହୋଇ ପାଖରେ ରହିବ । ହେଲେ ଏବେ 

ସମାଜରେ ଫଳ ଅଲଟା ପରିଲକ୍ଷିତ ହେଉଛି ।

ଯେ ସନ୍ତାନ ମାଆର ଏଇ ଇଚ୍ଛା ପୂରଣ କରି ନପାରେ ସେ କେବେ ସୁଖୀ ହୋଇ ପାରେନା । 

ଜୀବନରେ ତାର ଶାନ୍ତି ଆସେ ନାହିଁ । କାହିଁକିନା 

ସେ ନିଜେ ନିଜ ସନ୍ତାନକୁ ଏଇ ଶିକ୍ଷା ଦେଇଥାଏ । 

ତାର ଫଳ ସ୍ବରୂପ ନିଜକୁ ମଧ୍ୟ ଏହିପରି ଅବସ୍ଥା 

ଭୋଗିବାକୁ ପଡେ । ତେଣୁ ସାଧୁ ସାବଧାନ !!!