ମାଆ

ଦଶମାସ, ଦଶଦିନ ଗର୍ଭବେଦନାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇ, 

ମୋତେ ମାଟିର ଆଲୁଅ ସ୍ପର୍ଶ କରାଇଲ,

ସମାଜର ଗଞଣା ତୁମକୁ 

ଉତିଷ୍ଠ କଲା ।

କିନ୍ତୁ,

ତୁମେ ଥିଲ ଶୂନ୍ୟ ପରି ନିରବ,

ପର୍ବତ ପରି ନିଶ୍ଚଳ ।

ମମତାର ପୀୟୂଷ ସିଞ୍ଚି ବଢାଇଲ ମୋତେ ।

ମାଆ ଡାକୁ ଡାକୁ ପାଟି 

ଫିଟିଲା ମୋର ।

ପାପୁଲିରେ ମୋ ଆଙ୍ଗୁଠିକୁ ଚାପି, 

ପାଦରେ ମୋ ପାଦକୁ ଥାପି

ତୁମେ ହିଁ ତ ବାଟ ଚାଲି ଶିଖାଇଲ ।

ଖଡିପଥର ଧରା ହାତଟିକୁ ନିଜ ହାତରେ ଧରି ଅଗଣାରେ ମଡାଉ ମଡାଉ, 

ପରିଚିତ ହେଲି ଅକ୍ଷର ସହିତ।

ସୂର୍ଯ୍ୟର ପହିଲି କିରଣ ଭଳି ଉଷ୍ମ, କୋମଳ 

ତୁମ କୋଳରେ ମଥା ରଖି 

ସଂସାରରୁ ନିର୍ଭୟ ହେଉଥିଲି ମୁଁ ।

ଜ୍ୟୋସ୍ନା ପରି ମମତାର ଶୀତଳତାରେ 

ସମସ୍ତ ଅଝଟପଣ ଥମିଯାଉଥିଲା ମୋର ।

ପକ୍ଷୀ, ଶାବକକୁ ଖାଦ୍ୟ ବାଣ୍ଟିଲା ପରି 

ତୁମେ ପରା ମୋ ପାଟିରେ ଗୁଞ୍ଜିଦେଉଥିଲ ଭାତ ଗୁଣ୍ଡା!!

ତୁମ ଇଚ୍ଛାରେ ସ୍କୁଲ ଘର ଦେଖିଲି ମୁଁ ।

ତୁମରି ଆଶାକୁ ସାକାର କରିବାକୁ, ପାଦେ ପାଦେ ବଢିଲି 

ଅନ୍ଧାର ରାତିରେ ବୁଢୀ ଅସୁରୁଣୀ କଥା ଶୁଣୁ ଶୁଣୁ,

ମନ ମୋ କଳ୍ପନା ରାଇଜେ ବୁଲିଲା ।

ସତୀ, ବୀରଂଗନାଙ୍କ କଥା କହୁ କହୁ ଶିଖାଇଲ 

ନାରୀର ଆଦର୍ଶ ଆଉ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ।

** ** *** ** **

ସମୟର ମହାସମୁଦ୍ରରେ କୂଳଟିଏ ଥିଲା ।

ନିଜ ପାଦର ଭରସାରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲି ।

ସାଥେ ଧରି ପ୍ରଥମ ଉପାର୍ଜନ, ଆଉ ସେଥିରେ କିଣା 

ସୁନାର ବାଉଟି ତୁମ ପାଇଁ ।

ହଠାତ୍! 

ସ୍ୱପ୍ନ ମୋ ଭାଂଗି ଯାଇଥିଲା 

ଦୁଇ ଆଖି ଖୋଲା, ବାଷ୍ପୀଭୁତ 

ହୃଦୟର ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢିଯାଇଥିଲା ।

ଦେଖିଲାବେଳକୁ, ମୋର ଦୁଇ ହାତ ଖାଲି ଥିଲା ।

ଚଉଦିଗେ ଖୋଜିଲି ତୁମକୁ ମାଆ,

ମୋ ପାଖକୁ ଲାଗି, ତୁମ ଶୋଇବା ସ୍ଥାନ 

ଚିରଦିନ ଲାଗି ଶୂନ୍ୟ ଥିଲା .........