ଲୁହର ନିର୍ବାଣ

କପଟ ଛଳନା ଦେଖି ଏଇ ଆଖି

   ଲୁହକୁ ସାଇତି ରଖୁଛି ।

କା'ପାଇଁ ଝରିବ କେମିତି ଝରିବ

  ଝରିବ କି ନାଇଁ ଭାବୁଛି !

ସମ୍ପ୍ରତି ସ୍ୱାର୍ଥର ଛଳ ଦୁନିଆରେ

  କିଏ ପର କିଏ ନିଜର ।

କହି କି ପାରିବ,ଜାଣି କି ପାରିବ

  ସଭିଏଁ ଦିଶନ୍ତି ସୁନ୍ଦର !

ସୁନ୍ଦର ହସର ନିଭୃତ ସହରେ

 ପେନ୍ଥା ପେନ୍ଥା ଫୁଲ ପଳାସ ।

ଆଖିକୁ ସୁନ୍ଦର ଭିତରେ ଜହର

 ପୁଣ୍ୟ ନାମେ ରୁକ୍ଷ,କଳୁଷ ।

ନୀରବ ଆଖିର ନରମ କୋଣରେ

  ଆତ୍ମ ଉତ୍ସର୍ଗର ଢେଉରେ ।

ଅଭିମାନ ଭରା ସ୍ୱାଭିମାନ ନେଇ

  ଲୁହ ଜଳେ ଗୁପ୍ତ ଜ୍ୱାଳାରେ ।

ଲୁହ ତ ଅବଳା ତନୁ ଚିତ୍ରୋତ୍ପଳା

 କେବେ କ୍ଷୀଣ କେବେ ପ୍ରବଳା ।

ନିଜ ଅଧୀନରେ ରହି କି ପାରିବ

  ପର ପାଇଁ ହୁଏ ପ୍ରମିଳା !

ମିଛ ସେନେହକୁ ବାଣ୍ଟିବାକୁ ଯାଇ

  ଜର୍ଜର ନିଆଁରେ ଜଳୁଛି ।

କେମିତି କହିବ କା'ଆଗେ କହିବ

  ଆପଣା ପଣକୁ ଖୋଜୁଛି ।

ଆପଣା ପଣ ବି ଉଭେଇ ଯାଇଛି

  ଅମଣିଷ ପଣ ଆଗରେ ।

ମଣିଷ ପଣିଆ ବଜାରେ ବିରଳ

  ମଣିଷକୁ କିଏ ପଚାରେ !

ଜହ୍ନ କଳଙ୍କକୁ ନିନ୍ଦୁଛ କାହିଁକି

   ସିଏ ତ ବିଧାତା ଲିଖନ ।

ତୁମେ ତ ବରିଷ୍ଠ ସଂସାରରେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

  ନିଜ କଳଙ୍କରେ ନିପୁଣ ।

ଲୁହର ବି ଥାଏ ଶୃଙ୍ଖଳା ସଂସ୍କାର

   ଥାଏ ନୈସର୍ଗିକ ସମ୍ମାନ ।

ନିଜେ ଜଳେ, ଜଳି ଛଟପଟ ହୁଏ

   ଚରିତ୍ରରେ ସ୍ୱୟଂସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ !

ଚାହେଁନି କେବେ ସେ ନିଷ୍ଠୁର ହେବାକୁ

   ବରଂ କାନ୍ଦେ ଅନ୍ୟ କର୍ମରୁ ।

କାନ୍ଦି ଗଡିଯାଏ    ଗଡି ଶୁଖିଯାଏ

   ଦୁନିଆ ଦୁଷ୍କର୍ମ ଦାଉରୁ !

ପ୍ରତାରଣାପୂର୍ଣ୍ଣ  ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ତୀର୍ଥରେ

   ନିର୍ମାଲ୍ୟ ପରି ସେ ନିର୍ମଳ ।

ନିର୍ବାଣ ଖୋଜୁଛି  ବିନମ୍ର ନୟନେ

   ନୟନୁ ଢାଳି ଅଶ୍ରୁଜଳ !