ଲଲାଟ ଲିଖନ

ସମୟର ବଡ଼ ବିଚିତ୍ର ଗତି

କେଉଁଠି ଆରମ୍ଭ ପୁଣି କେଉଁଠି ଇତି ,

ଆଜି ଯେ ଫକୀର କାଲି ସେ ସମ୍ରାଟ

ବିହିଦେଇଥାଏ କପାଳେ ଲେଖି ।

ଯେଉଁ ସ୍ବପ୍ନ ଆସେ ମନ ରାଇଜେ

ରାତ୍ରି ଶେଷେ ସେତ ଯାଏ ଉଭେଇ,

ନିରବ ନିଶ୍ଚଳ ଅବିରାମେ ଗତି 

ଘଣ୍ଟାର କଣ୍ଟାତ ଯେପରି ଘୁରଇ ।

ଅବସୋସ ରହେ ଜୀବନରେ ବହୁ

କପାଳ ଲିଖନ ନୁହେଁ ଲିଭାଇ,

କଣ୍ଟକର ପଥେ ଚାଲିବାକୁ ହୁଏ

ଫୁଲ ଶେଯ ଭାଗ୍ୟୁ ଯାଏ ଦୂରେଇ ।

ମରୀଚିକା ସମ ଆଶା ଗଢୁ ଗଢୁ

ସମୟର ନିର୍ଘଣ୍ଟ କ୍ଷଣେ ଆସଇ,

ଆଖିର ସପନ ଅଧା ରହିଯାଏ

ଲଲାଟ ଲିଖନ ଯଦି ଫଳଇ ।

କପାଳର ଲେଖା ନୁହଁଇ ତ ସିଧା

ଯାହା ଭୋଗିବାକୁ ଥାଏ ଜୀବନେ,

ଫୁଲର ପଥ ବି କଣ୍ଟାରେ ସଜାଇ

ଅବେଳେ ଯାଏ ସେ ଅମୂଲ୍ୟ ପରାଣେ ।

ଆଶା ଅସୁମାରୀ ଆଶା ଯେବେ ଭାସେ

ସାଗରେ ତରଙ୍ଗ ଲହରୀ ହୋଇ,

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ପିପାସେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ ଶେଷେ

ପଙ୍କଜିନୀ ଯେବେ ଦୂରୁ ହସଇ ।

ହୋଇତ ବାମନ ଧରିବାକୁ ଜହ୍ନ

ମନ ଯେବେ କେବେ ବୃଥା ଭ୍ରମଇ,

ଜହ୍ନ ରାଇଜକୁ ଯିବା ପାଇଁ କିଏ

ବାଟ ଓଗାଳି ସେ ବଇରୀ ସାଜଇ ।

ପ୍ରେମ ପ୍ରତାରଣା ଜୀବନେ ଭରି ସେ

ଅବସୋସ ଯେବେ ଦିବସ ବିତଇ,

ଭାବନା ରାଇଜେ ଦୋଷ ଦେଇ ଶେଷେ

ଏଇତ ଲଲାଟ ଲିଖନ ଚିନ୍ତଇ ।

ଯାହାଥିବ ଭାଗ୍ୟେ ପାଇବାକୁ ହୁଏ

ନିୟତି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ବୃଥା ନ ହୋଇ 

ଜନମ ମରଣ ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭରା

କାହାଣୀ ତ ଏଠି କପାଳ ଲିଖନ କର୍ମ ଭୁଞ୍ଜଇ ।

ସ୍ବପ୍ନ ସୌଦାଗର ହୋଇ ଜୀବନରେ

କେବେ ଯଦି ଆଶା ଆଗକୁ ଯାଇ 

ଅପ୍ରାପ୍ତ ବସ୍ତୁକୁ ନ ପାଇ ମନୁଷ୍ୟ

ଲଲାଟ ଲିଖନ କରିବ କେ ଆନ

କେବଳ ଭାଗ୍ୟକୁ ଦୋଷ ସେ ଲଦଇ ।