କୂଳବଧୁ

ସିନ୍ଦୁରା ଫାଟିଲା ସୁରୁଜ ଉଇଁଲା

   କାକ ରାବିଦେଲା କାଆ

କୁକୁଟ ରଡିରେ ନିଦ୍ରା ଭାଜିଗଲା

   ଶିଶୁଟି ଧରିଲା ରାଆ ।

ଧୀରେ ଧୀରେ ରବି ଉର୍ଦ୍ଧଗାମୀ ହେଲେ

   ଦିବସ ହୋଇଲା ଆସି

ଆହାର ସନ୍ଧାନେ ନୀଡ଼ ଛାଡ଼ି ହେଲେ

   ବିହଙ୍ଗ ଯେ ପରବାସୀ ।

ବାସୀ ପାଇଟିକି   ସାରି ନବବଧୂ

   ନଣନ୍ଦ ସାଥିରେ ମିଶି

ପୋଖରୀ ହୁଡ଼ାରେ ପାଦ ଘଷୁ ଅଛି

   ପଥର ଉପରେ ବସି ।

ପାଦ ଥାପି ଥାପି ଚାଲିଥାଏ ସିଏ

    ଶାଶୁ ନଣନ୍ଦଙ୍କୁ ଡରି

ସଂସାର ହାଟରେ ପାଦ ଖସି ଗଲେ

    ପଡ଼ିଯାଏ ସତେ ହୁରି ।

ଯେତେ ପରକାରେ ବୁଝାଇ କହିଲେ

    ବୋହୂ ନୁହେଁ ଝିଅ ପରି

ଶାଶୁ ଭୁଲିଯାଏ ଦିନେ ନିଜେ ସିଏ

   ବୋହୂ ଥିଲା ତ କାହାରି ।

ସେଥିପାଇଁ କହେ ଏହି ଦୀନ ଦାସ

   ନବ ବଧୁ ଶୁଣ ଶୁଣ

ମନେ ରଖିଥିବ କେବେ ନ ଭୁଲିବ

   ଶାଶୁଙ୍କର ଭଲ ଗୁଣ ।

ମାଆ ପରି ତାଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିବ ସଦା

   ନ ଧରିବ ତାଙ୍କ କଥା

ସବୁ ସହିଯିବ ଦେବନାହିଁ କେବେ

   ତାଙ୍କରି ମନରେ ବ୍ୟଥା ।

ଘୃଣାକୁ ତାଙ୍କର ଅମୃତ ସମାନ

    ଆଦରି ନେବାକୁ ହେବ

ତାଙ୍କ ବୋଲ ମାନି କାର୍ଯ୍ୟ କଲେ ଦିନେ 

    ପ୍ରିୟ ପାତ୍ରୀ ହୋଇଯିବ ।

କୂଳବଧୁ ତୁମେ କୂଳକୁ ଉଜ୍ଜଳ

    କରିବା ତୁମର ଧର୍ମ

ଏକଥା ବିଚାରି ହୃଦୟ ମଧ୍ୟରେ

    କରୁଥିବ ସଦା କର୍ମ ।