କୃଷକ

ଉତ୍କଳ ଭୂଇଁର କୃଷକ ବୀର ସେ

କୋମଳ ହୃଦୟ ତାର ,

ମନେ ନାହିଁ ତାର କାହା ପ୍ରତି ହିଂସା 

ସଭିଙ୍କୁ ଦିଏ ଆହାର ।

ନମାନେ ତ ଖରା ନମାନେ ବରଷା

ନମାନେ ସେ ପୁଣି ଶୀତ ,

ନିଶି ପାହିଗଲେ ଲଙ୍ଗଲର ସାଥେ 

ବିଲରେ ସେ ଉପସ୍ଥିତ ।

ମୁଣ୍ଡ ଝାଳ ତାର ତୁଣ୍ଡରେ ସେ ମାରେ

ଖାଏ ସେ ପଖାଳ ଭାତ ,

କାହାରି ଉପରେ ଭରଷା ରଖେନି

ବରଷା ପରା ତା ମିତ ।

ଅକ୍ଷୟ ତୃତୀୟା ତା ବଡ଼ ପରବ

କୃଷିର ଆରମ୍ଭ ଦିନ , 

ପ୍ରଭାତରୁ ଉଠି ବସୁମତୀ ପୂଜି

ଆନନ୍ଦରେ ବୁଣେ ଧାନ ।

ସୁନାର ଖେତରେ ସବୁଜ ଫସଲ 

ମୁଖେ ତାର ଦିଏ ହସ ,

ଅକାଳରେ ଝଡ଼ ଆସି ଭାଙ୍ଗି ଦିଏ 

ତା ମନର ଅଭିଳାଷ ।

କୃଷକର ଦୁଃଖ ବୁଝେନି ଦୁନିଆଁ

କରେ ତାକୁ ଉପହାସ ,

ତା ବିନା ଦୁନିଆଁ କେମିତି ଚଳିବ

ଜାଣେନି ତାର ମହତ ।