କରୋନାରେ ଜୀବନ

କାଳର କରାଳ ବିଭୀଷିକା ରୂପ

ସଂହାର କରିବ ଦିନେ,

ବିଜ୍ଞ ମଣିଷର ଚିନ୍ତା ଚେତନାରେ

ଭାବିଥିଲା କିବା ମନେ ।

ମାଟିରେ ଗଡୁଛି କୁଢ଼ କୁଢ ଶବ

ପାଶେ ନାହିଁ ପରିଜନ,

ମାଟିରେ ମିଶିଛି ଅହଙ୍କାର ଆଉ

ସଞ୍ଚିଥିବା ଅଭିମାନ ।

ଖାଦ୍ୟ ଅଭାବରୁ ପେଟ ଭୋକ ମରେ

କରୋନା ସାଜିଛି ଦାଉ,

ସାରା ଜଗତକୁ ରୋଗ ଘାରିଅଛି

ଅକାଳେ ଗ୍ରାସିଛି ରାହୁ ।

ବିଚଳିତ ଆଜି ମଣିଷ ଜୀବନ

ଜୀବିକା ବିପନ୍ନ ଦାଉ,

ମଣିଷ କରୁଛି ଆତୁର ଚିତ୍କାର

ରଖ ପ୍ରଭୁ ମହାବାହୁ ।

ଏଘୋର ବିପଦେ ବିଭୁ ଆଶ୍ରା ବିନା

ନାହିଁ ଅନ୍ୟ ଗତି କାର,

କେତେ ବିତ୍ତଶାଳୀ ପଡିଲେଣି ଟଳି

ମହିରେ ମୁଁ ଅତି ଛାର ।

ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟାର ଉପଯୋଗ କର

ବିଶ୍ଵର ବିକାଶ ପାଇଁ,

ବିଶ୍ୱ ଯଦି ନାଶ ହୁଏ ତୁମ ପାଇଁ

ସେକଥା ବୁଝିବେ ସାଇଁ ।