କ୍ରୋଧର ନିଆଁ

ଜଙ୍ଗଲ ପୋଡ଼ିଲେ ସିନା ଦୁନିଆ ଜାଣେ

ହେଲେ କିଏ ବା ଜାଣିବ ସେଇ ଅନଳକୁ

ଯିଏ ଛାରଖାର କରେ

କୋମଳ ହୃଦୟ କେନ୍ଦରକୁ

ସେ ଜାତ ହେଉ କ୍ରୋଧ ରୁ ଅବା

ହୃଦୟ ବିଦାରଣରୁ

ଓଟ ଖାଦ୍ୟ ଲୋଭରେ ଖାଏ

କଣ୍ଟା ଗଛ ସିନା

ଉପଭୋଗ କରେ ପାଟିରେ ସ୍ବାଦ

ହେଲେ ଜାଣେନି ସେ

ତା ପାଟିରୁ ଝରୁଥିବା ରକ୍ତ ହିଁ ତା ସ୍ବାଦ

ସାମାନ୍ୟ ଆକାଂକ୍ଷାରୁ ନିବୃତ୍ତିରେ

ମଣିଷ ରାଗି ଯାଏ ସିନା

ଅପରକୁ ସାଧିବାର ପ୍ରୟାସ କରେ ସିନା

ହେଲେ ଅଜାଣତେ ନଷ୍ଟ ହୁଏ

ସଂଚିତ ଶକ୍ତି ସମୁହ

ହରାଇ ବସେ ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ

କେବେ କେବେ ଜାନୁଆର ପାଲଟେ

ସବାର କରେ ସଇତାନ ତା ମନ ଭିତରେ

ଇନ୍ଧନ ଯୋଗାଉ ଥାଏ ସେଇ କ୍ରୋଧ ର ନିଆଁ

ମାଡିଚାଲେ ଆଗକୁ ଆଗକୁ

ପରିଶେଷେ ନିଜେ ଜଳି ଜଳି

ପାଉଁଷ କରି ସାରିଥାଏ ବିବେକର

ଜାଳି ଦିଏ ସମସ୍ତ ତପସ୍ୟା ର ଫଳ

କ୍ରୋଧାଗ୍ନି ଯେ ଜାଳେ ପ୍ରଥମେ ନିଜକୁ

ପରେ ଯାହା ହୁଏ ପ୍ରଭାବିତ

ତହିଁ ପାଇଁ ତ ତପସ୍ୱୀ ରହେ ମୈ।ନବ୍ରତ

ଅଭିଶପ୍ତେ ଫଳିଯାଏ ବାକ୍ୟ

ଏକ ଅଭିଷାପେ ବିନଷ୍ଟ ହୁଏ

ତପ ଶକ୍ତି ସର୍ବ

ତହିଁ ପାଇଁ କ୍ରୋଧାଗ୍ନି କାହାକୁ ଜାଳୁ ନ ଜାଳୁ

ନିଜକୁ ଜାଳିବାଟା ସାର

ଏଣୁ ଶତ୍ରୁ ବିବେଚିତ

ମଣିଷ ର କ୍ରୋଧ ରୁପକ ନିଆଁକୁ ।