କ୍ରୋଧର ନିଆଁ

କ୍ରୋଧକୁ ଉପ୍ରୋଧ କରେନି ବିବୁଧ

   କ୍ରୋଧ ଅଣ୍ଟି ନିଆଁ ସମ

ଜାବୁଡି ଧରିଲେ  କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ

    ଗ୍ରାସି ଥାଏ ହୋଇ ଯମ ।

ରାଗ ହିଂସା କୁଟ  ନରକର କୀଟ

   ପ୍ରଭାବରେ ସୃଷ୍ଟି କ୍ରୋଧ

କ୍ରୋଧର ଉତ୍ପନ୍ନେ  ଅଣାୟତ ଜନେ

    ଶେଷ ଫଳ ପ୍ରତିଶୋଧ ।

ଜର୍ଜରିତ ମନେ  ଦାଉ ସାଧେ ଅନ୍ୟେ

    ନିଜେ ହୁଏ ବିଚଳିତ

ବୁଝିପାରେନି ସେ  ହାରିଯାଏ ଶେଷେ

    ଅକର୍ମରେ ଡେଇ ଚିତ୍ତ ।

ଜୀବନର କ୍ରୋଧ ସମ ବିଷ ବୃକ୍ଷ

    ନାଶେ ଜଗତ ମଙ୍ଗଳ

ଖୋଲି କହିଦେଲେ ଅବ୍ୟକ୍ତ କ୍ରୋଧକୁ

    ବୁଝାମଣା ସୁଵିଚାର ।

କ୍ରୋଧର ନିଆଁଟି  ଲାଗିଲେ ମନେଟି

    ପେଟ୍ରୋଲେ ନିଆଁ ସଂଯୋଗ

କ୍ଷଣିକ ସମୟେ  ସବୁ ଧ୍ବଂସ ହୁଏ

    ବୁଝେନି ସେ ପଛ ଆଗ ।

ସେଇ କ୍ରୋଧ ବଶେ ନିଜେ ହାରି ବସେ

    ନିଜ ଅମୁଲ୍ୟ ଜୀବନ

ରହିଥାନ୍ତି ଚାହିଁ  କଳା କୋଟ ଦେହି

    ଲୁଟିବାକୁ ତାର ଧନ ।

ଜୀବନକୁ ହାରେ ଧନ ଜନ ହାରେ

   ହୋଇ କ୍ରୋଧର ଅଧୀନ

ଅହଂ ପଣିଆକୁ  ସାକାର ଦେବାକୁ

    ବଳିପଡ଼େ ନିଜ ପ୍ରାଣ ।

ଶାନ୍ତି ବଦଳରେ  ଆଶାନ୍ତି ବୀଜର

   ଅଙ୍କୁରୋଦଗମ ହୁଏ

ଜୀବନଟା ସାରା  କହମହ ଭରା

   କେଉଁ ଲାଭ ଅବା ପାଏ ।

ଆର୍ଯ୍ୟ ସଂସ୍କୃତିରେ ଉପାସନା ଯୋଗେ

    କ୍ରୋଧ ହୁଏ ଉପଶମ

ସାଧିଲେ ତାହାକୁ  ମିଳେ ଜୀବନକୁ

    ଦିବ୍ୟ ଶକ୍ତି ଦିବ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ।

କ୍ରୋଧ ହିଂସା ରାଗ ମହୌଷଧି ଆଗ

    ଉପାସନା ପ୍ରାଣାୟାମ

ନୀତି ଅଭ୍ୟାସିଲେ  ଯମପୁର ଥରେ

    ରୋଗ ଭାଗ୍ୟ ହୁଏ ବାମ ।