କଳା କଳିଯୁଗ କାରନାମା

ଶୁଣ ଶ୍ରୋତାବନ୍ଧୁ   ଯା ହୁଏ ସଂସାରେ

    ଖୋଲା ରଖି ଦୁଇ କର୍ଣ୍ଣ 

କବିତା ମାଧ୍ୟମେ    ବର୍ଣ୍ଣନା କରୁଛି

    କଳିଯୁଗ ଉପାଖ୍ୟାନ ।

ସ୍ୱାର୍ଥେ ଅନ୍ଧ ଆଜି    ପ୍ରତିଟି ମଣିଷ

    ମଣିଷ ପଣିଆଁ ନାହିଁ 

କୁକର୍ମ କରୁଛି    କ୍ଷଣେ ସୁଖ ପାଇଁ

    ହିତାହିତ ଭୁଲି ଯାଇ ।

ଗୋମାତାର ସେବା  ପାଶୋରି ମନରୁ

    ଶ୍ଵାନ ସେବା ଠାରେ ଧ୍ୟାନ 

ଦେବା ଠାରୁ ନେବା   ଅଧିକ ପସନ୍ଦ

    ହେଉପଛେ ହୀନିମାନ ।

ବାପା ହତାଦର    ଶ୍ଵଶୁର ଈଶ୍ଵର

    ଭାଇ ଶଳାଠାରୁ ହୀନ 

ମାଆର ପଣତ   ବିଷ ପ୍ରାୟ ଲାଗେ

    ଶାଶୁକୁ ମାଆ ଆସନ ।

ସଂସାର କହିଲେ   ଘରଣୀ ସନ୍ତାନ

    ଆଉ କା'ରେ ନାହିଁ ସ୍ଥାନ 

ଠାକୁର ପୂଜନ୍ତି   ଲୋକ ଦେଖାଣିଆଁ

    ପୂଜାରେ ନଥାଏ ମନ ।

ପୂଜକ କରଇ    ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ

    ପିଇ ପେଟେ ନାଲି ପାଣି 

ଶୂନ୍ୟ ବୋତଲକୁ   ରଖଇ ଯତନେ

    ଆସ୍ଥାନର ତଳେ ପୁଣି ।

ଏ ଯୁଗର ନାରୀ   ଛାଡି ଲାଜ ଲଜ୍ଜା 

    ଦେଢଶୁରେ କରେ ଥଟ୍ଟା 

ପତିକୁ ଭାବଇ    ଘରର ଚାକର

    କରୁଥାଏ ହଟହଟା ।

ସମାଜର ସ୍ଥିତି   କେତେ ସୁରକ୍ଷିତ

    ଲେଖିବାକୁ ନାହିଁ ଭାଷା 

ଶାଶୁ କରୁଥାଏ    ଗୁରୁବାର ଓଷା

    ବୋହୁ ତୁଣ୍ଡେ ମାଂସ କଷା।

ପର ପୁରୁଷରେ    ରସୁଥାଏ ମନ

    ମୁଣ୍ଡରେ ନାହିଁ ଓଢ଼ଣା 

ବୁଲି ବୁଲି ଖାଇ  ନକରେ ରୋଷେଇ 

    ଭୁଲେ ସଂସ୍କାର ସଣ୍ଠଣା ।

ମଦ୍ୟପାନ କରି   ପରନାରୀ ହରି

    ଦେଖାଅ ପୁରୁଷପଣ

ମାଆ ଭଉଣୀଙ୍କ   ଇଜ୍ଜତ ଲୁଟୁଛ

    ଆହେ ନପୁଂସକ ଗଣ ।

ଏବେ ବି ସମୟ   ହାତୁ ଯାଇନାହିଁ

    ସୁଧୁରି ଯାଅ ସମସ୍ତେ 

ଆଚାର ବେଭାର   ବଦଳାଇ ନିଅ

    ଛେଦ ନାହିଁ ଜିହ୍ୱା ହସ୍ତେ ।