କହେ ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ

ଜୀବଦେହ ପାନ୍ଥଶାଳାକୁ ଆସିଛି ଦି ଦିନ ଅତୀଥି ହୋଇକି,

ପାଣି ଫୋଟକା ଏ ମଣିଷ ଜୀବନ ତଥାପି ଗରବ କାହିଁକି ?

ଅହଂକାର ପୁଣି ଗରବରେ ଥାଇ ପାଶୋରି ଯାଏ ମୁଁ କାଲିକି,

ଆଜି ମୋର ମୋର କହେ ସିନା ପୁଣି କିଏ ସେ ଦେଖୁଛି କାଲିକି ?

ମିଛମାୟା ଭରା ସବୁ ପରା ଶୂନ ଜୀବନେ ଭରଷା ନାହିଁକି,

ନିଶ୍ବାସ କେବଳ ଆସୁଛି ଯାଉଛି ବଡ ପଣ ଏହା ବୋଲିକି !

ମତେ ଆଜିଯିଏ ପାଉଛନ୍ତି ଭଲ ଛାଡି ଚାଲିଯିବେ ଭୁଲିକି,

ଯିବେ ଯିବେ ପୁଣି ନିନ୍ଦା ଦେଇଯିବେ ସତେ କେତେ ଖାଇ ଥୁଲିକି?

ହସ ଲାଗେ ଦେଖି ସେଇ ମାନଙ୍କୁ ତ ଅଳପ ପାଠୁଆ ବୋଲିକି,

ଗଳପ କିନ୍ତୁ ମୋ କଳପ କଳପ ହେଲେ ଅତି ପଣ୍ଡିତରେ ବାଇକି !

ଉଠାଏ ବସାଏ ବାହାଦୁରୀ ନିଏ ମୋ କଥାଟି ରହେ ଜାଣିକି,

ସତେ ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପରେ ମାଲିକ ସଭିଙ୍କୁ ରଖିଛି କିଣିକି !

ଚାକର ହୋଇ ମୁଁ ମାଲିକ ବୋଲାଏ ନୀଳବଣ୍ଠ ଶୃଗାଳଟେ କି,

ହୁକେ ହୋ ବେଳ ଆସିଲେ ଭୟରେ ପ୍ରାଣରକ୍ଷା କରେ ରଡିକି !

କେତେ ଦିନ ଯାଏଁ ବାଘ ଛାଲ ତଳେ ଗଧ ରହିଥିବି ଲୁଚିକି,

ଅସଲ ଚେହେରା ଦିନେ ନା ଦିନେ ତ ପଦାକୁ ଆସିବ ଫୁଟିକି ?

ସେତେବେଳେ କିନ୍ତୁ ପାପୁଲିର ଗୁଡ ବହି ଯାଇଥୁବ ନେଡିକି,

ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତ କହେ କହିଦେ, ଧନରେ ସେ ଗୁଡ କେମିତିକା, ଯିବ ତୋର ପୁଣି ପାଟିକି ?