କେମିତି ଏ ପ୍ରେମ

ପ୍ରେମ ଏକ ଅବୁଝା ନଈ

ବିଲ ପ୍ରାନ୍ତର ପାହାଡ ଲଙ୍ଘି

କିଛି ମାନେ ନାହିଁ ।

ହୃଦୟର ନିଭୃତ କୋଣରୁ ଝରୁଥାଏ

ସ୍ୱଚ୍ଛ ଧାରା ପରି,

କେବେ ସେ ଆନନ୍ଦେ ବିଭୋର

ପୁଣି କେବେ ସୁପ୍ତ ଜଳାଧାରା 

ବହିଯାଏ ବିଦଗ୍ଧ ପ୍ରାଣରେ ।

କେବେ ପୁଣି ପ୍ରେମିର ହୃଦୟେ

ଘର କରି ରହିଯାଏ ଜଣା ତ ପଡ଼େନି

ସମୟ ଚକ୍ରର ଚକ୍ରି ଭଳି ପୁଣି କେବେ ଘୁରି

ଛିଡ଼ିଯାଏ ବିରହ ରଚି ।

କାହିଁକି ଏକି ପ୍ରେମ ବୁଝା ତ ପଡ଼େନା

ପ୍ରେମରେ ପଡିଲେ ମନ ପୁଣି ଛଟପଟ

ତନ୍ଦ୍ରା ତେଜି ରାତ୍ରି ବିତିଯାଏ ପୁଣି ଏକି ପ୍ରେମ

ଜଣା ପଡେ ନାହିଁ ।

 ସ୍ୱଚ୍ଛ, ନିର୍ମଳ, ପବିତ୍ର, ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଏ ପ୍ରେମ

ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ସାଥେ ମିଳନ ହେବାକୁ,

ଚୈତନ୍ୟଙ୍କ ପ୍ରେମ ଥିଲା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ପାଇଁ

ଲୀନ ହେଲେ ମାଧବ ଶରୀରେ ।

ଅଶ୍ରୁଧାର ବୋହୁ ଥିଲା ମୀରାର ଚକ୍ଷୁରୁ

ବୀଣାର ସ୍ୱରରେ ଏକି ପ୍ରେମ ବୁଝି ହେଲା ନାହିଁ

 ରାଧା ବିବାହିତ ହୋଇ କୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଝୁରିଲେ 

ଦ୍ୱାରିକାଧିଶ ଦର୍ଶନେ, ସ୍ପର୍ଶରେ ମୋକ୍ଷ ଲଭି ଗଲେ ।

 ଏକି ଶାଶ୍ୱତ ପ୍ରେମ, ସ୍ବର୍ଗୀୟ ପ୍ରେମର ଭାବନା

ବୁଝା ପଡେ ନାହିଁ,

ଭକ୍ତ ସାଲବେଗ ପୁଣି ବଳରାମ ଦାସ

ସଭିଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ଥିଲା ଐଶ୍ଵରୀୟ ସତ୍ତା,

ପ୍ରେମରେ ନଥାଏ ପ୍ରାପତ,

ପ୍ରେମ ସର୍ବଦା ସ୍ବର୍ଗୀୟ, ନୈଶର୍ଗିକ ଚୀର ଜୀବନ୍ତ ।