କବିତା

ଶବ୍ଦ ତାଳ ଯୋଡି ଯତିପାତ ଭିଡି

କବିତା କେବେ ହୁଏନା,

ଭାବର ଅନ୍ତରେ ଅକ୍ଷର ଛନ୍ଦରେ

କବିତା ଜନ୍ମ ନିଏନା ।

କବିତା ପରା ସେ ମହୁଲିର ନିଶା

ଇନ୍ଦ୍ରିୟ ଚେତା ଉପରେ,

ଭାବର ରାଇଜେ ରାଜା ପରା କବି

ବିଚରେ ଦିବ୍ଯ ସୁଖରେ ।

ଶବ୍ଦ ଧାଉଁ ଥାଏ ବାଛୁରୀଟିଏ ସତେ

ଯେବେ ଛୁଏଁ ଭାବ ମନେ,

ଶବ୍ଦର ପ୍ରେମରେ ମତୁଆଲା ହୁଏ

ଜନମେ କବିତା ଦିନେ ।

କବିତା ଆସଇ ତମସା ଭିତରୁ

ଆଲୋକ ରୋଷଣୀ ନେଇ,

ଅନ୍ଧାରୀ ମୂଲକେ ସମାଜର ବୁକେ

ମୁକ୍ତିର ସ୍ବାଦୁ ଚଖାଇ ।

ଭାବ ତାର ହିଆ ଶବ୍ଦ ଅଟେ ପ୍ରିୟା

ପାଗଳ ପ୍ରେମିକ କବି,

ସ୍ମୃତିର କ୍ଷେତରେ ଜୀବନ ବେଦରେ

ରଚିଥାଏ କେତେ ଛବି ।

ସର୍ଜନା ତାହାର ମାନସ ସନ୍ତାନ

ଆଦରେ କେତେ ସଜାଡେ,

ସରସ ସୁନ୍ଦର କରିବା ଲାଗି ସେ

ଶରଧା ଯେତେ ନିଗାଡେ ।

ତାହାରି ଛାତିରେ ସାଇତା ଥାଏ ଯେ

ଜୀଇଁବାର ସବୁ କଥା,

ସକଳ ସନ୍ଦେଶେ ଜୀବନ ଚଳିଲେ

ଦୂର ହୁଏ ଯେତେ ବ୍ଯଥା ।

ଲୁହର ଗହନେ ଲହୁର ଦହନେ

କବିତା ଜନମି ଥାଏ

ଭାବର ସାଗରେ ଉଛୁଳି ପଡଇ

ପ୍ରେମରେ ଭସାଇ ଦିଏ ।

ଭଲ ପାଇବାର ଜଳନ୍ତା ଜୁଇରେ

ଜଳିଥାଏ ଥରେ ଯିଏ

ନାଗର ଦଂଶନ କାଳର ମନ୍ଥନ

ମୃତ୍ଯୁ ବି ଆତଙ୍କି ଯାଏ ।

ମାଟିର ମହକେ ଶବ୍ଦର କୁହୁକେ

ବଖାଣେ ଅବ୍ଯକ୍ତ ଭାଷା

ନିରାଶା ଜୀବନେ ସରସ ଭରଇ

ଉଙ୍କି ମାରେ କେତେ ଆଶା।

ସମାଜର କଥା ଜୀବନର ଗାଥା

ସେବା ତାହାରି ସନ୍ଦେଶ

ମାଟିର ଭାଷାକୁ ଜୀବନ୍ଯାସ ଦେଲେ

କବିତା ଲଭିବ ଯଶ ।