କବି ସ୍ରଷ୍ଟା, ନୁତନତା ଭରି ଦିଏ

ହେ ପାଠକେ ଏହି ମୋ ଲେଖାରେ, ସ୍ୱୀକାର

କରୁଛି, କବିତା ଲେଖିବା ମୋର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ,

ଓଡିଆ ମୋ ମାତୃଭାଷା, ପାଠକ ଜଣେ ମୁଁ,

ସାହିତ୍ୟ ସାଧକ ହୋଇ ପାରି ନାହିଁ ।

ଓଡିଆ ଭାଷାର ଉନ୍ନତି ମୋର ଭାରି ଇଚ୍ଛା, ମୋ 

ଭାଷା ସାହିତ୍ୟକୁ ଜାଣିବାର ପାଇଁ,

ଛୋଟ ମୋର ମନ, କବି ଓ କବିତାର ଭାବନା

ମୋର ମନକୁ ଯାଏତ ଛୁଇଁ ।

ହ୍ୱାଟ୍ସଆପ ଫେସବୁକରେ ଆପଣ ମାନଂକ 

ଲେଖା ପଢି ଧନ୍ୟ ମଣି ଥାଇ,

ନିଜେ ମୁହିଁ ଖୁସି ହୁଏ, ଜଗତ ମଙ୍ଗଳେ

କବିର କଳ୍ପନାରେ ଭାସି ଯାଇ ।

କବିର କଳ୍ପନା ଓ ସାହିତ୍ୟ ସାଧନାର ଲେଖନୀ,

ମନକୁ ଅତୀବ ପ୍ରେରଣା ଦିଏ,

ତାହାର ମନ୍ତ୍ରିତ ମହକରେ, ହୃଦୟରେ ନୂତନ ସ୍ପନ୍ଦନ 

ଭରି, ଭଙ୍ଗା ହୃଦୟକୁ ରାହା ଯୋଗାଏ ।

କବିର ଶବ୍ଦ ତୁଳୀର ଭାବନାରେ, ଛଦ୍ମ ଶିଳାର 

ଛବି ଆଂକି ହୋଇପାରେ,

ଅଦୃଶ୍ୟ ଦଇବ ଭଳି, ଅନ୍ଧାର ଦୂରେଇ, ଗରିବକୁ 

ଆଲୋକ ଦେଇ, ସାହା ହୁଏ ତା ମନ ମଧ୍ୟରେ ।

ପ୍ରକୃତ କବି ବିଭେଦରେ ଭାଙ୍ଗେ ନାହିଁ ସମାଜକୁ 

କବିତା ମାଧ୍ୟମେ, ଯୋଡେ ସେହି,

ସ୍ରଷ୍ଟା ସେ, ଉଜୁଡା ଅସଜଡା ସାମାଜିକ ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ 

ସଜାଡେ ନୁତନତା ଭରି ଦେଇ ।

ପୁଂଜିବାଦୀ ଶାସନତନ୍ତ୍ରରେ, ଭଙ୍ଗା କୁଡିଆ ଭିତରେ,

ଗରିବ ଭୋଗୁଛି ଶୀତ କାକରର ଜୀବନ

ସମସ୍ତଂକୁ ଯୋଗାନ୍ତି ଖାଦ୍ୟ, ବସ୍ତ୍ର, ଗୃହ, କିନ୍ତୁ ଶୁଣନ୍ତି,

ପୁଂଜିପତିଠୁ ଶବଦ, ଶଳା ସଇତାନ ।

ଗରିବ ମାଇପ ଈଜ୍ଜତ ଲୁଟି, ନ୍ୟାୟ ଦ୍ୱାରେ, ହୁଅନ୍ତି

ରୁଣ୍ଡ, ସଂଗେ ଧରି ତାଂକର ଯେତେକ ଚେଲା

ନେତା, ମନ୍ତ୍ରୀ, ଓକିଲ, ନ୍ୟାୟପାଳ, ରକ୍ଷକ ହୋଇ

ଭକ୍ଷକ ବନନ୍ତି, ତାଙ୍କ ରକ୍ଷାକାରୀ ପୋଲିସବାଲା ।

କବି ତାର ଶବ୍ଦ ଯାନରେ, ଛୁଇଁ ସ୍ୱର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳକୁ  

ରୂପ ଦିଏ ଜୀବନ ଗ୍ରନ୍ଥର ଗୀତିକାକୁ

ମୁଁ ତ ସାହିତ୍ୟରେ ମୂଢ଼ ଅଜ୍ଞାନ କେମିତି ପାରିବି କୁହ

ଲେଖି ଆଖିର ଲୁହକୁ, ଓଠର ଅକୁହା କଥାକୁ ।

ଦୁଃଖ କରେ ମନେ ମନେ, ଦେଇ ପାରୁନି ଆପଣଂକୁ

ଲେଖାରେ ପ୍ରେମର ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶକୁ

ମଧୁର ମୂର୍ଚ୍ଛନା ଗୀତ ଯୋଡି ପାରୁନି ପୁରୁଣା ସେ 

ମୂର୍ଚ୍ଛନାର ମୂର୍ଛିତ ସ୍ୱରକୁ ।