କବି ସମ୍ରାଟ ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ

ସଖୀ କହଲୋ ସଖୀ କହଲୋ 

     ଉପଇନ୍ଦର ଭଞ୍ଜ ଚରିତ, 

କାନେ ଶୁଣାଲୋ ଗୀତେ ଗାଆଲୋ

   ବୈଦେହୀଶ ବିଳାସ ସଙ୍ଗୀତ ।

ଶୁଣ ସୁଧୀ ଜନ ଡେରି କାନ

     ପିତୃପରିଚୟ ବର୍ଣ୍ଣନ ଯେ,

ରାଜପୁତ୍ର ଭଞ୍ଜ ଘୁମୁସର

   କବି ସମ୍ରାଟ ବୀରବର ଯେ ।

ଲେଖେ କାବ୍ୟ ଗୀତି ମଙ୍ଗରାଜ 

   ସଖୀ ଝରେ ଅମୃତ ବିନ୍ଦୁ ଯେ,

 କବିକୁଳକେଶରୀ ଉପାଧୀ

    ଧାର ନଦୀ ସକଳ ସିନ୍ଧୁ ଯେ ।

ଶୁଣ ଶୁଣ ହେ କବି ଗୁଣ ହେ,

  ବୈଦେହୀଶ ବିଳାସ ରାମାୟଣ ହେ

କଣ୍ଠେ କୋଇଲି ବୃତ୍ତେ ବୋଇଲି,

   ଛାନ୍ଦେ ରାଗ ମଙ୍ଗଳଗୁଜ୍ଜରୀ ହେ ।

"ବରହିବଂଶେ ଉଦ୍ଭବ ନୃପ-ଧନଞ୍ଜୟ ।

ବିଶିଷ୍ଟେ ଘୁମୁସରଅଧିପ ଗୁଣାଳୟ ଯେ ।

ବେନି ଅର୍ଥେ ସେ କବି ଗଣେଶ ବୋଲି ଜାଣ ।

ବନ୍ଦନ ତଦ୍ଧତ ତାଙ୍କ ନନ୍ଦନ ପ୍ରମାଣ ଯେ ।

ବସୁଧାପତି ସେ ନୀଳକଣ୍ଠ ନାମେ ଖ୍ୟାତ ।

ବିଧାନରେ ମୁଁ ହିଁ ତାହାଙ୍କର ଜ୍ୟେଷ୍ଠସୁତ ଯେ ।

ବୀରବର ପଦ ଉପଇନ୍ଦ୍ର ମୋର ନାମ ।

ବାରେ ବାରେ ସେବାରେ ମନାଇଁ ସୀତାରାମ ଯେ ।

"ଆଜ ଦେଖିଲି ରେ, ନବୀନ ବୟସୀ ବାଳା ।

      ପାଇଥାନ୍ତି ଯେବେ ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀକି

              କରିଥାନ୍ତି ଗଳାମାଳା ।

ଆଠତାଳି ଚଉପଦୀ ସୁରେ ତାଳେ କମ୍ପିଲା,

ଆଜ ଶୁଣିଲି ରେ, କୋକିଳ ସଙ୍ଗୀତ କଳା। 

     ଗାଇଥାନ୍ତି ଯେବେ କୁହୁ କୁହୁ ତାନେ

              ଫାଟିପଡୁଥାନ୍ତା ଗଳା ।

ମୋ ରାମା ମନେ କି ପାଞ୍ଚିଲା,

   ରାଗ ଆଶାବରୀ ବୃତ୍ତେ ରଚିଲା

ତାରା ଗୋଟି ଗୋଟି ଖସିଲା,

ଭଞ୍ଜ ସାହିତ୍ୟ ଆକାଶେ ଉଇଁଲା ଯେ ।

"ଆହା ମୋ ଜୀବନ ଧନୀ ଜୀବନେ କି ଥିବରେ,

    ନିଶାକର ବିଧୁମୁଖୀ କିସ କରୁଥିବ ରେ ।

   ଆଶା ପଲଙ୍କରେ ବସି ଭାଷା ଲେଖୁଥିବ ରେ ।

   ରାଗ ମିଶ୍ର ଖମ୍ବାଳ ତାଳେ ଏକତାଳି,

ଆରେ ମୋ ପ୍ରାଣ ସଙ୍ଗିନୀ ରାଗରେ କି ଥିବରେ ।

    କବି ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ ରଚି କେ ଗାଉଥିବ ରେ,

ନୀସା ସାରେଗାରେ ଗାନ ଗୀତା ଗାଉଥିବ ରେ ।

"ଶ୍ରୀମତି ଶ୍ରୀପତି ବୃନ୍ଦାବନେ କେଳି ରଚିଲେ । 

    ବୃନ୍ଦାବନ ଶୋଭା ତରୁ ତରୁ ତଳେ କଳ୍ପତରୁ,

      ତରୁଣୀ ରତନ ତରୁ ତରଳାକ୍ଷୀ ମାତିଲେ ।

ରାଗ ମିଶ୍ର ଖମ୍ବାଳ ତାଳେ ଆଦିତାଳ ବାଜିଲେ, 

     କବି ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଞ୍ଜ ଗୀତ ସଙ୍ଗୀତ ଝରିଲେ ।

     ମଧୁବନ ଆଭା ତରୁ ବକ୍ଷେ ରାସ କଦମ୍ବରୁ,

      ତରୁଣୀ ରାଧିକା କୃଷ୍ଣ କୁଞ୍ଜବନେ ରସିଲେ ।

"ମଲ୍ଲୀମାଳ ଶ୍ୟାମକୁ ଦେବି, ମନ ତୋଷିବି

   ଗ୍ରୀଷମ ହୋଇଲେ ବାସ ଚନ୍ଦନ ମୁଁ ଲେପିବି । 

ତା ଅଙ୍ଗରୁ ସ୍ୱେଦବାରି ଯେବେ ପଡ଼ୁଥିବ ଝରି

   ମୋ ଦୃଷ୍ଟି ପଡ଼ନ୍ତେ କାନିପଣନ୍ତରେ ପୋଛିବି ।

ହରେକୃଷ୍ଣ ଦେବ କହି

      ରାଧା କୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମ ସେହି

    ଭକତି ଭାବରେ ବନ୍ଧା ଭବୁଉଦ୍ଧାର ହେବି ।