କବି ଓ କ୍ରାନ୍ତି

ସମାଜରେ ଯେବେ ଭ୍ରଷ୍ଟାଚାର ବଢ଼େ

ଉଠେ ସ୍ୱର ଉତ୍ତୋଳନ

କ୍ରାନ୍ତିର ମଶାଲ ଧରି କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ

କରନ୍ତି ପରିବର୍ତ୍ତନ ।

ଲେଖନୀମୂନରେ କବିଆଙ୍କି ଦିଏ

ସମାଜର ଚିତ୍ରପଟ

ସେ ଦୃଶ୍ୟ ନିରେଖି ଜନମାନସରେ

କ୍ରାନ୍ତିର ଜ୍ଵାଳା ପ୍ରକଟ ।

ସାହିତ୍ୟ ଅଟଇ ସମାଜ ଦର୍ପଣ

କବି ଅଟେ ସ୍ରଷ୍ଟା ତାର

ସତ୍ୟ ସ୍ଵରୂପରେ ଝଲସି ଉଠଇ

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ସମାଜର ।

କ୍ରାନ୍ତି ଜ୍ୱାଳା ଦେବୀ ଦିଏ ଜାଳି ପୋଡ଼ି

ଅନ୍ଧ ପ୍ରଥା କୁସଂସ୍କାର

କବିର ମାନସୀ କନ୍ୟା ସେ ଅଟଇ

ସମାଜ କରେ ସଂସ୍କାର ।

କ୍ରାନ୍ତି ବଳେ କବି ସୁଧାରକ ସାଜି

ହୁଏ ଯୁଗ ପ୍ରବର୍ତ୍ତକ

କବି ବିନା କ୍ରାନ୍ତି ପାଏ ନାହିଁ ଗତି

ଉଭୟେ ପରିପୂରକ ।

କ୍ରାନ୍ତି ବିନା ଭ୍ରାନ୍ତି କେବେ ନ ତୁଟଇ.

ଭ୍ରାନ୍ତି ନ ତୁଟିଲେ, ମୁକ୍ତି

ମୁକ୍ତି ନ ମିଳିଲେ ନର ନ ଲଭଇ

କ୍ରାନ୍ତିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ସୁଶାନ୍ତି ।